Zaczyna się tak, że komisarz Maigret jedzie do miejscowości nadmorskiej na północy Francji, wezwany przez starszą panią, która cudem uniknęła śmierci bo nie wypiła lekarstwa do którego ktoś dodał truciznę; zamiast niej to lekarstwo wypiła służąca i zmarła. Maigret musi rozwiązać zagadkę tego morderstwa.

Maigret prowadzi śledztwo w swoim stylu, jest milkliwy, lakoniczny, nie mamy pojęcia jakie ma hipotezy, co myśli o sprawie, po prostu zadaje pytania, chce wyczuć atmosferę rodzinną, odkryć głęboko skrywane tajemnice, chce zrozumieć cały kontekst sytuacji. Mamy tu też tutaj subtelną grę psychologiczną pomiędzy komisarzem a starszą panią, która jest czarująca, ale wygląda na niezłą manipulatorkę. Poza tym śledztwo polega na ciągłym popijaniu, bo wszędzie Maigreta częstują, a nie wypada odmówić.

Na pozór jest to rzecz nudna, akcja toczy się niespiesznie, wręcz leniwie, nie mamy tu gwałtownych zwrotów akcji, ale można napawać się grami psychologicznymi czy tłem obyczajowym: milkliwi, nieufni rybacy, nostalgiczna atmosfera kurortu w końcu sezonu.

Może najważniejsze tutaj jest otwarte przedstawienie psychologicznej metody śledczej Maigreta. Simenon pisze, że na początku główne osoby dramatu są dla komisarza jak fotografie w albumie, potem z nimi rozmawia, stawia pytania, wierzy lub nie ich odpowiedziom, i unika wyciągania pochopnych wniosków. W pewnym momencie obraz tych ludzi staje się niewyraźny i skomplikowany ale też bardziej ludzki, zaczynają być widziani od wnętrza. Wtedy potrzebny jest tylko mały wysiłek żeby prawda wyszła na wierzch.

Wielu te książki mogą nudzić, ale ja się przy nich relaksuję, ich leniwa narracja uspokaja.

Zaczyna się tak, że komisarz Maigret jedzie do miejscowości nadmorskiej na północy Francji, wezwany przez starszą panią, która cudem uniknęła śmierci bo nie wypiła lekarstwa do którego ktoś dodał truciznę; zamiast niej to lekarstwo wypiła służąca i zmarła. Maigret musi rozwiązać zagadkę tego morderstwa.

Maigret prowadzi śledztwo w swoim stylu, jest milkliwy, lakoniczny,...