Dwuczęściowa seria Rafała Dębskiego o Wilkozakach nie odbiega poziomem i wykonaniem od innych pozycji tego autora. Tym razem wykreował całkiem spójny świat, osadzony historycznie na Ukrainie, kilka lat po powstaniu Bohdana Chmielnickiego.

Do niewątpliwych atutów „Wilkozaków” należą na pewno bohaterowie: jest ich tu kilkunastu, przez co historia zyskuje pewien rozmach. Chmielnicki pragnie zemsty na jednym ze swych zdolnych dowódców, Serhiju Kostence, który dla prywaty złamał rozkaz swego wodza i co tchu pognał – wraz z garstką wiernych towarzyszy – na ratunek ukochanej, której wioska została spustoszona przez oddział strasznych Wilkozaków…

Myślę, że dla samych Wilkozaków warto przeczytać dylogię Dębskiego – są to po części ludzie, po części wilki. Pilnie strzegą tajemnic swego plemienia, gdyż to jest klucz do przetrwania gatunku… Lata mijają, a ludzie coraz bardziej panoszą się na stepach i zaczyna brakować miejsca dla wilkozackich siczy… Bardzo dobrze przemyślana kultura potężnych wojowników, dla których niezmienne od wieków prawa stanowiły gwarancję bezpiecznego bytu. Czasy się jednak zmieniły i aby przetrwać, trzeba zmierzyć się z Nowym…

„Wilkozacy” Dębskiego to typowe fantasy z historią w tle, jednak ostrzegam wielbicieli stylu Komudy, Sapka czy Sienkiewicza – tutaj jest wiele do dopracowania, gdyż prości, niepiśmienni często Kozacy przemawiają współczesnym językiem, używając słów, których nieświadom jest przeciętny polski student, o maturzyście nie wspomnę… To jest dla mnie główny mankament tej pozycji.

Polecam książkę wielbicielom gatunku.

Dwuczęściowa seria Rafała Dębskiego o Wilkozakach nie odbiega poziomem i wykonaniem od innych pozycji tego autora. Tym razem wykreował całkiem spójny świat, osadzony historycznie na Ukrainie, kilka lat po powstaniu Bohdana Chmielnickiego.

Do niewątpliwych atutów „Wilkozaków” należą na pewno bohaterowie: jest ich tu kilkunastu, przez co historia zyskuje pewien rozmach....