Czasem ocenia się książkę po okładce. Ta oprócz wypukłości, które sprawiają radość moim palcom, sznureczka-zakładki, miała to "coś", co sprawiło, że sięgnęłam po tę lekturę. Było miło, ale chyba spodziewałam się fajerwerków, a dostałam ledwie sztuczne ognie. Może poprzeczka wzrasta i potrzeba coraz więcej, żeby mnie zaskoczyć?

Książkę czyta się szybko, może nawet zbyt szybko. Nie jest to spowodowane emocjami i napięciem, które ciągną człowieka, żeby jeszcze rozdział, jeszcze stronę przeczytał przed spaniem... Raczej sama historia jakoś tak trochę po łebkach biegnie zbyt szybko do przodu. Niby wiele się dzieje, a tak naprawdę nie do końca mogłam wczuć się w klimat danej chwili. Może zabrakło kilku opisów? Może kilku postaciom brakowało jaj? Próbuję sobie odpowiedzieć na te pytania, czując nieokreślony niedosyt.

Sama intryga, pomysł, emocje towarzyszące bohaterce i jej córce, napięcie budowane chwilami i przez chwilę, jest na plus. Tak naprawdę dopiero pod koniec książki czuje się pędzącą z wielką szybkością niepewność i mętlik w głowie. Latają noże, kruszą się skały, wybuchają bomby. Ci co byli biali stają się czarni, a czarni nagle się wybielają. To lubię!

Podsumowując: ciekawa lektura, dobry wątek kryminalny, któremu towarzyszą emocje i nie można powiedzieć, że jest nudno. Gdyby było więcej opisów postaci, miejsc, troszkę więcej treści nie tylko sikającej krwią, to pewnie cmoknęłabym z zachwytu, a tak pozostaje mi tylko pokiwać głową, stwierdzając, że jest niezła.

Czasem ocenia się książkę po okładce. Ta oprócz wypukłości, które sprawiają radość moim palcom, sznureczka-zakładki, miała to "coś", co sprawiło, że sięgnęłam po tę lekturę. Było miło, ale chyba spodziewałam się fajerwerków, a dostałam ledwie sztuczne ognie. Może poprzeczka wzrasta i potrzeba coraz więcej, żeby mnie zaskoczyć?

Książkę czyta się szybko, może nawet zbyt...