Ta książka to jakieś półtora wieku historii i przemian jakie zachodziły w Japonii, co stanowi tło dla przedstawionych losów rodziny Naotaro. Wachlarz jest tak szeroki, że trudno wszystko ogarnąć, żeby nie powiedzieć, że sama autorka się w tym pogubiła. Może nie żebym była wielkim znawcą w każdym szczególe, ale wybielanie historii na korzyść Japonii, gdy mamy na myśli okres wojenny to już są takie fakty, przy których łatwo dostrzec, że coś tu nie gra.

Niby jest to opowieść na faktach, w oparciu o losy Nao, czyli babci autorki, ale jakoś to ckliwie wypada; bynajmniej nie przypadł mi do gustu styl narracji. Co do tego by nazywać ta opowieść sagą też jakoś nie wypada biorąc pod uwagę terminologię a to co ukazuje książka. Nie ma tu specjalnie nic porywającego, nie przypomina niczego współcześnie pisanego, a raczej kiepską stylizację, próbę lirycznego oddania "boskosci" Nao.
Nie rozumiem też, jak to można nazywać literatura faktu. Być może stało sie to omyłkowo ze względu na wplatane przy poszczególnych rozdziałach rysy z historii Japonii. A i tak ten manewr wprowadza znaczne udziwnienie w tego typu pozycji. Może i pewne fakty zasługują na podkreślenie, ale winny być wtłoczone w ramy opowiadanej historii, przedstawione przy pomocy bohaterów, wydarzeń związanych bezpośrednio z ich życiem, a nie wyrzucane na margines jak w podręczniku. A na koniec zostawmy sobie dialogi. Tak, te są wybitne, że momentami czytelnika może zemdlić. Nie, nie będę przytaczać, to trzeba samemu doświadczyć.
Dla kogoś, kto ma i znajomość zaplecza historycznego i kulturowego tamtych terenów - i to choćby ogólną - a do tego czyta sporo prozy i tej historycznej, i współczesnej kręgu Dalekiego Wschodu przedstawiona historia opisana przez Sakamoyo brzmi jak spis frazesów o roli kobiety, jej podleganiu mężczyznie i kulturze. Do tego dodajmy cudowne dziecko w postaci Nao, jej geniusz wymaga takiego podkreślenia,że zajmuje opis całej książki, dlatego chyba inne postaci pojawiają się i znikają, gdzie czasem nawet nie bardzo ich bytność ma uzasadnienie.

Zapowiadało się świetnie, bo przecież najlepiej poznaje się historie snutą biorąc sobie za punkt odniesienia czyjeś losy - nie ważne rodziny, czy jednej osoby - w przekroju przez lata na przełomie wieków, zdarzeń i wszelkich przeobrażeń społeczno-politycznych. Trudna rzecz, która dobrze wykonana może zachwycić w innym razie razie stanowi o porażce autora.

Ta książka to jakieś półtora wieku historii i przemian jakie zachodziły w Japonii, co stanowi tło dla przedstawionych losów rodziny Naotaro. Wachlarz jest tak szeroki, że trudno wszystko ogarnąć, żeby nie powiedzieć, że sama autorka się w tym pogubiła. Może nie żebym była wielkim znawcą w każdym szczególe, ale wybielanie historii na korzyść Japonii, gdy mamy na myśli okres...