Książka o przeżyciach autorki w obozach dla kobiet podczas drugiej wojny światowej.

Odczuwam pewien dysonans poznawczy po jej przeczytaniu. Treść oceniam jako ciekawą, styl jako przyjemny dla zmysłu estetycznego, ponieważ Jurgielewiczowa posługuje się prozą poetycką, pełną refleksji i metafor, wysmakowaną. Zgrzyt polega na tym, że tak wykwintny styl i tak zmysłowy sposób odbierania rzeczywistości nie do końca pasuje mi do tematu wojny i przeżyć obozowych, jakie są tu opisane...

Ostatecznie jednak książkę oceniam dość wysoko, ponieważ styl - mimo wszystko - wart jest docenienia, a skoro nawet sama autorka traktuje treść jako bardziej uniwersalną niż tylko przeżycia wojenne ("Treści te, choć napiętnowane czasem i miejscem, wielokrotnie wydały mi się wspólne dla różnorakich trudnych okresów życia, wyzwalających i nieprzewidziane słabości, i nieprzewidziane siły."), czyniąc ją samą w sobie metaforyczną, wówczas trzeba uznać, że o dysharmonii między formą a treścią jednak nie może być mowy.

Więc nic już nie mówię. Milczę i aprobuję.

Książka o przeżyciach autorki w obozach dla kobiet podczas drugiej wojny światowej.

Odczuwam pewien dysonans poznawczy po jej przeczytaniu. Treść oceniam jako ciekawą, styl jako przyjemny dla zmysłu estetycznego, ponieważ Jurgielewiczowa posługuje się prozą poetycką, pełną refleksji i metafor, wysmakowaną. Zgrzyt polega na tym, że tak wykwintny styl i tak zmysłowy sposób...