„Złamane pióro jak defekt i napiętnowanie. Jak cena wolności. Jak ślad rozpaczliwej walki w potrzasku."

To opowieść o skutkach nadmiernych oczekiwań rodziców w stosunku do dziecka, które nie buntuje się, bo walczy o ich miłość i uznanie.

To opowieść o szukaniu ratunku poprzez ucieczkę w świat marzeń, snu, fantazji… „Postanowiłam się nie budzić i zostać na zawsze w Świecie zrodzonym w mojej chorej głowie. To nie był prosty i cudowny Świat, ale Świat, który dał mi drugą szansę.”

To opowieść o nieprzewidywalności naszego losu. Scenariusz na życie napisany dla córki przez rodziców, nie zyskał akceptacji zainteresowanej, ale dopiero po latach został zastąpiony jej własnym scenariuszem. Ale i ten scenariusz nie miał się sprawdzić, gdyż ucieczka „na zawsze” w świat fantazji i snu, została udaremniona siłą nieoczekiwanego uczucia.

Dwudziestopięcioletnia Emily, absolwentka akademii muzycznej w klasie fortepianu, to przede wszystkim psychika okaleczona nadmiernymi wymaganiami i oczekiwaniami najbliższych. Chęć sprostania tym oczekiwaniom od najmłodszych lat, pragnienie zasłużenia na miłość i uznanie doprowadziły w efekcie do wielogodzinnych ćwiczeń ponad siły, wyniszczenia organizmu przez nieustępujący stres (senne koszmary, wymioty) i niemożliwy do wyeliminowania strach przed pomyłką w czasie publicznego występu: „Czułam, że się duszę… Taka fabryczna wada – lęk przed ekspozycją.” Pozbawienie dziecka normalnego życia zaowocowało przede wszystkim brakiem dorastania, emocjonalnego dojrzewania… Bunt przeciw rodzicom, światu, mający zwykle miejsce w wieku nastu lat, u Emily rodzi się po ukończeniu studiów. Dwudziestopięcioletnia Emily to dziewczynka w ciele dorosłej kobiety. Poraniona, okradziona z dzieciństwa, trochę infantylna, trochę egzaltowana. Nieszczęśliwa. Jedyny ratunek widzi w ucieczce. I tej realnej, w postaci buntu przeciw życiu, jakie zaplanowali dla niej rodzice i psychicznej: w marzenia, w fantazję… „Ukradli mi życie. Budziłam się już tylko na krótko i wbrew sobie.” Pisanie powieści, w zamierzeniu będące pretekstem do ucieczki „na zawsze” w świat fantazji, okazało się swoistą psychoterapią. W baśniowej powieści pełnej fantastycznych stworzeń następuje zdefiniowanie problemu Emily, jego rozwiązanie i prowadząca do tego rozwiązania droga. Książka spełniła jeszcze jedną rolę w życiu bohaterów...

"Złamane pióro" zaczęłam czytać w oczekiwaniu na kolejne zajęcia. Już w trakcie wstępu przerwałam czytanie i schowałam książkę do torebki. Oho, to nie czytadełko, którym można sobie uprzyjemnić czas w autobusie, kolejce do lekarza czy w przerwie między zajęciami. „Złamane pióro” wymaga czasu, nie „międzyczasu” :). To niecodzienna proza, w niecodzienny sposób podejmująca problem walki o siebie, o życie w zgodzie z sobą. I chociaż powieść kończy się, jak się kończy, to jest to naprawdę dobra, godna polecenia literatura kobieca.

Z niecierpliwością będę czekała na następne utwory p. M. M. Borochowskiej.

„Złamane pióro jak defekt i napiętnowanie. Jak cena wolności. Jak ślad rozpaczliwej walki w potrzasku."

To opowieść o skutkach nadmiernych oczekiwań rodziców w stosunku do dziecka, które nie buntuje się, bo walczy o ich miłość i uznanie.

To opowieść o szukaniu ratunku poprzez ucieczkę w świat marzeń, snu, fantazji… „Postanowiłam się nie budzić i zostać na zawsze w Świecie...