To była prawdziwa uczta, przyjęcie, bankiet, impreza i biesiada czytelnicza. Posiadała smak, charakter, fason, naturę i styl, które były jedyne w swoim rodzaju. Niezwykła podróż, tułaczka, ekspedycja po ludzkich myślach, zmianach i wyborach, które były tak niezbędne, żeby móc ruszyć dalej, a nie ciągle tkwić w nieurodzajnej pustce, którą zaserwowała przeszłość.

"- Masz słabość do synonimów? - zapytał rozbawiony Jacob.
- Raczej do własnych, unikalnych, bezprecedensowych i kameralnych skojarzeń - odwzajemniła uśmiech. - Lubię słowa duże, niebezpieczne i przykre."

Emily, wybitna dwudziestopięcioletnia pianistka, która większość swojego życia przegrała (nie tylko na fortepianie), wyjeżdża na wieś do starego domu swoich dziadków, gdzie postanawia napisać powieść. To ma być jej spowiedź, ubrana w symbole, fantastykę, ale jednocześnie wyrażająca wszystkie jej niepokoje i obrazująca walkę, jaką musi stoczyć sama z sobą, żeby pogodzić się z przeszłością i odkryć, jak wiele jest warta. Już wcześniej, na uczelni swojej znajomej (która jest świetną przyjaciółką), zauważa przystojnego ciemnoskórego mężczyznę, który odegra znaczącą rolę w jej życiu. Nie ma tu miejsca na tani romans. Emily i Jacob będą ze sobą rozmawiać, debatować, deliberować, konwersować, kontrargumentować i pertraktować, poznając się nawzajem, a rodzące się między nimi uczucie będzie ukoronowaniem, uwieńczeniem, kropką nad "i" tego, co sobie przez wspólny czas dali. Poruszą tematy wiary, rasizmu, ekologów i wielu innych, docierając się wzajemnie i wielokrotnie się raniąc. Wypiją hektolitry kawy, wypalą kilkadziesiąt papierosów, zmokną na deszczu i ogrzeją się przy kominku.

W książce mamy sporo fragmentów pisanej przez Emily powieści. Zawarto w niej opis świata pozbawionego słońca, czekającego odkupienia i wybawienia. Jest mnóstwo symboli, nie tylko zawoalowanych synonimami, ale przede wszystkim ukrytych w przedmiotach i postaciach, ich sposobie bycia i spojrzeniu na świat.

"Cały czas nadciągali odziani w błyszczące zbroje Góranie, mali Doliniarze, Mokradanie ciągnący wózki z mokrym piaskiem, De Watki niosące swój totem, Ludzie, Czarodzieje w czerwonych kapturach i Ekonadzy śpiewający oratoria i psalmy."

Zebrany oręż, pod wodzą Wybranej, która ujarzmiła żywioły i zdobyła przychylność Generała, ma stoczyć bitwę z morderczymi fortepianami. O światło. O to, żeby już nie było mroku i czarnej nicości.

Pani Borochowska serwuje nam jeszcze coś. Bajkę. O królu, który za namową księżniczki (jego przyszłej małżonki, jak to w bajkach bywa), zmienia się, stając się nie tylko wizualnie piękniejszym, ale przede wszystkim umacnia się wewnętrznie. Kształtuje nie tylko swoje ciało, ale i charakter, przemieniając się z brzydkiego kaczątka w prawdziwego łabędzia.

To nie była łatwa książka, którą można zabić czas. To nie była lektura, która wyłożyła wszystko na tacy i okrasiła prostym językiem, nie zmuszając do przemyśleń. "Złamane pióro" to jeden wielka mozaika symboli, alegoria, przenośnia i metafora codzienności. To różnobarwna ścianka, która dopiero po czasie, przemyśleniu, przekręceniu elementów składowych, zaczyna tworzyć jednolitą, jednobarwną, ukształtowaną całość. Zastanawiam się, jak pani Małgorzacie udało się tak trafić i zbudować powieść, w której znalazłam tyle wspólnych myśli, a także odniesień do mojego życia. Nie mogę wyjść z podziwu. :)

Wydaje mi się, że wiele osób może nie podołać mnogości synonimów, czasem może nazbyt górnolotnym słowom, zachowaniom bohaterki, których nie da się racjonalnie wytłumaczyć i pewnie niejeden zamknąłby ją w wariatkowie. Kto jednak ma ochotę być koneserem i spijać niespiesznie, łyk po łyczku, historię o odnajdywaniu siebie w kobiecości, w miłości, przyjaźni i w zgodzie z przeszłością, to jest to pozycja obowiązkowa.

Za możliwość przeczytania powieści serdecznie dziękuję autorce.

Opinia opublikowana na moim blogu: www.erpgadki.pl/blog

To była prawdziwa uczta, przyjęcie, bankiet, impreza i biesiada czytelnicza. Posiadała smak, charakter, fason, naturę i styl, które były jedyne w swoim rodzaju. Niezwykła podróż, tułaczka, ekspedycja po ludzkich myślach, zmianach i wyborach, które były tak niezbędne, żeby móc ruszyć dalej, a nie ciągle tkwić w nieurodzajnej pustce, którą zaserwowała przeszłość.

"- Masz...