Literatura fantastyczna zajmuje na moich półkach sporo miejsca. Kilkanaście lat temu z namiętnością zbierałam książki wydawane przez Prószyńskiego z serii "Fantastyka". "Gra Endera", "Alvin Stwórca"... ehh, jest co wspominać. Dlatego też kiedy wpada w moje ręce książka z tego gatunku sygnowana przez Prószyńskiego nie waham się. Wiadomo - książka jest raz lepsza raz gorsza, ale generalnie trzymają poziom.
Saga o Rubieżach to opasła cegiełka mieszcząca w sobie "najlepsze fantasy napisane w języku hiszpańskim". Okazało się, że to tomiszcze zawiera dwa pierwsze tomy trylogii. Połączenie ich w jeden opasły tom jest dla mnie zupełnie niezrozumiałe. Nie dość, że niewygodnie, to jeszcze słowo trylogia właściwie traci sens. I oczekiwania na kolejne tomy jakby mniej...
Przedstawiona historia jest ciekawa, jednak nie porywa. Kraina Żyznych Ziem zamieszkiwana jest przez wiele ras, które starają się żyć zgodnie i godnie. Wszystkich ich łączy jedno: przepowiednia, zgodnie z którą od strony morza przybędą statki. Nie wiadomo, czy wrogie, czy przyjazne, wiadomo jedynie, że od tego momentu wszystko diametralnie się zmieni. Dlatego wszystkie stworzenia postanawiają zjednoczyć się w walce ze złem. Tworzą Bractwo Jelenia, którego jedynym zadaniem jest walka z najeźdźcą. Obok szerokiego wątku ukazującego globalną walkę ze złem mamy wiele pomniejszych historii. Jest więc historia chłopca zaklętego w ptaka, mamy też piękną kobietę poszukującą ukochanego, chorą dziewczynkę rozmawiającą ze śmiercią, maga uwięzionego i szukającego pomocy u gołębia... ta ostatnia historia urzekła mnie i oczarowała. Szczerze mówiąc to właśnie te pomniejsze opowieści zdobyły moje serce. Cała saga jest długa i toporna. Wdzięku dodają jej właśnie te krótkie scenki ukazujące magię i cud Żyznych Ziem.
Mam wrażenie, że powieść przerosła autorkę. Widać wyraźnie, że pomysł miała świetny, wymyślony świat został dopracowany w najmniejszych szczegółach, jedynie polotu zabrakło. Może gdyby sagę dawkować, rozdzielić dwa tomy, byłoby inaczej. A tak po pierwszym tomie miałam przesyt, a już po drugim serdecznie dość. Nie wiem dlaczego. Historia jest dobra, (miejscami przypomina Władcę Pierścieni) a jednak czegoś mi w niej zabrakło. Szczerze mówiąc nawet recenzja tej książki idzie mi topornie, więc nie brnę dalej.

Literatura fantastyczna zajmuje na moich półkach sporo miejsca. Kilkanaście lat temu z namiętnością zbierałam książki wydawane przez Prószyńskiego z serii "Fantastyka". "Gra Endera", "Alvin Stwórca"... ehh, jest co wspominać. Dlatego też kiedy wpada w moje ręce książka z tego gatunku sygnowana przez Prószyńskiego nie waham się. Wiadomo - książka jest raz lepsza raz gorsza,...