Mocna.
Wzruszająca.

Trochę brakuje mi słów, więc może zacznę od kilku refleksji i stwierdzeń, które pojawiły się w mojej głowie podczas czytania:

Połączenie niesamowitej, przesyconej magią baśni z prawdziwym, do bólu prawdziwym życiem.
Zacierające się granice między iluzją, a rzeczywistością. A może nie ma tam granic? Może one się ze sobą splatają, a my tego nie widzimy? Może widzimy za późno?

Sama nie wiem od czego zacząć. Ta książka wywołuje emocje, stawia pytania i zostawia rozbitym. Kompletnie. Z jednym wielkim: „Co by było, gdyby...?”
Zacznijmy może od języka autorki, który dosłownie czaruje czytelnika. Pani Michaelis posługuje się zgrabnie środkami stylistycznymi, ze słów buduje inny świat, który przecież nie jest tak bardzo inny. Nie magiczna kraina, zbudowana od podstaw przez autora. Nie historyczna rzeczywistość. Nasz zwykły, współczesny świat, jednak z zupełnie odmiennej perspektywy. Słowa mają w tej powieści moc, potężną moc. A autorka operuje nimi bardzo umiejętnie. Wprowadza w niepowtarzalny klimat.
Akcja jest starannie dopracowana i świetnie przedstawiona. Mimo iż od ok. 100 strony myślałam, że znam zakończenie, niejednokrotnie zaczynałam mieć wątpliwości, jak się okazało, słusznie. Aż do końca nie wiemy wszystkiego, można snuć przypuszczenia i zgadywać, ale ciężko uzyskać pełny obraz. Nutka grozy i napięcia ciągnie się do samego końca, z każdym odsłanianym rąbkiem tajemnicy wydaje nam się, że to się zaczyna układać, a tak naprawdę wszystko bardziej się gmatwa. Gubimy się w domysłach, a może po prostu nie widzimy wskazówek. Mam wrażenie, że autorka celowo naprowadza czytelnika na niewłaściwe tropy. Książka niesamowicie wciąga, nie da się wprost od niej oderwać.
Polubiłam bohaterów, uwierzyłam w ich historię. Może nawet za bardzo? Były naprawdę bardzo, aż do przesady prawdziwe. Nie przesycone nierealistyczną słodyczą, czy ckliwością. Chyba jedynie główni bohaterowie nie żyli w swoich bańkach mydlanych.
A może właśnie oni w nich żyli?
Kto powiedział, że bańki muszą zawierać wyidealizowany świat? Może nie dostrzeganie innych rozwiązań było również życiem w bańce?
Ale uwierzyłam też w baśń, piękną i jakże smutną baśń, snutą przez baśniarza.
Chłopaka, który może nie miał nic oprócz słów.
Książka o sile miłości, ale nie w wielkich, bohaterskich czynach. Choć z drugiej strony, ich rodzaj odwagi, siły, jest nawet bardziej heroiczny. „Najtrudniej jest wybaczyć samemu sobie.”
Sztuka wybaczania, dostrzegania głębszego sensu, bycia mimo przeciwności.
„...w miłości nie ma miejsca na krytykę. W miłości nie ma miejsca na rozsądek.”
Książka, która zadaje więcej pytań, niż daje odpowiedzi...
Bo przecież: „Na świecie jest więcej pytań niż odpowiedzi, a jeśli pytasz, dlaczego tak jest, to muszę wyznać, że na to pytanie nie znam odpowiedzi.”

Z czystym sumieniem polecam.

Mocna.
Wzruszająca.

Trochę brakuje mi słów, więc może zacznę od kilku refleksji i stwierdzeń, które pojawiły się w mojej głowie podczas czytania:

Połączenie niesamowitej, przesyconej magią baśni z prawdziwym, do bólu prawdziwym życiem.
Zacierające się granice między iluzją, a rzeczywistością. A może nie ma tam granic? Może one się ze sobą splatają, a my tego nie widzimy?...