Na ogromny szacunek zasługuje praca autora i czas, jaki musiał włożyć w zebranie i uporządkowanie tak wielu źródeł. Książka ta stanowi świetny przekrój relacji damsko-męskich w średniowieczu; jest również napisana w bardzo przyjemnym stylu, dzięki któremu czytelnik może momentami zapomnieć, że trzyma w dłoniach opasłe historyczne tomisko, a nie wciągającą powieść z nutką sensacji. Niestety, pan Jerzy Besala tak dalece odchodzi od schematu zwykłej książki historycznej, że zaczyna nas raczyć swoimi przemyśleniami psychologiczno-anropologiczno-filozoficznymi, kórych wartość merytoryczna jest co najmniej wątpliwa. Popada też w pewnego rodzaju schizofrenię, kiedy z jednej strony zaciekle próbuje bronić Ojców Kościoła przed posądzeniem o mizoginizm (choć wymaga to niejednokrotnie prawdziwej ekwilibrystyki retorycznej), by za chwilę oskarżać o seksizm znacznie subtelniejszą arabską poezję miłosną. W niektórych fragmentach wyraźnie potępia szowinistyczne nastroje panujące w średniowieczu, w innych natomiast sugeruje, że szowinizmowi temu były poniekąd winne same kobiety, bo jako gadatliwe i rozwrzeszczane, nie mogły być traktowane poważnie. Odnoszę wrażenie, że autor miotał się podczas zbierania materiałów pomiędzy naukowym pragnieniem obiekywizmu a potrzebą potwierdzenia własnej wersji historii. Pomimo tych licznych zgrzytów, jest to wciąż pozycja interesująca i bogata w wiedzę (nie tylko ściśle historyczną, lecz także literacką), która pozwala lepiej poznać meandry kultury eurpejskiej i arabskiej.

Na ogromny szacunek zasługuje praca autora i czas, jaki musiał włożyć w zebranie i uporządkowanie tak wielu źródeł. Książka ta stanowi świetny przekrój relacji damsko-męskich w średniowieczu; jest również napisana w bardzo przyjemnym stylu, dzięki któremu czytelnik może momentami zapomnieć, że trzyma w dłoniach opasłe historyczne tomisko, a nie wciągającą powieść z nutką...