Trzecia część sagi o rodzeństwie Dollangagerów. Cathy i jej brat Chris postanowili mimo wszystko stworzyć związek. Wyjechali tam, gdzie nikt ich nie zna i udają małżeństwo. Wychowują dwóch synów Cathy - Jory'ego i Barta oraz adoptowaną dziewczynkę Cindy. Jory jest wesołym, sympatycznym i pełnym życia chłopcem, po rodzicach odziedziczył pasję do tańca. Natomiast Bart jest nieśmiały, cichy i nietowarzyski, nie czuje się na swoim miejscu w rodzinie i nie potrafi pogodzić się z adopcją małej Cindy. Pewnego dnia do domu obok wprowadza się tajemnicza kobieta, zawsze ubrana na czarno i zasłaniająca twarz. Zaprasza ona do siebie Barta i zapewnia, że zrobi dla niego wszystko. Staje się ona pierwszym przyjacielem chłopca. Jednak z kobietą mieszka także jej lokaj, John Amos, który daje Bartowi tajemniczy pamiętnik, napisany przez jego pradziadka, Malcolma Foxwrotha. Czytając go, niepewny siebie Bart pragnie stać się potężny i silny jak Malcolm.

Ta część wydaje mi się najsmutniejsza z pierwszych trzech. Praktycznie nie ma tu nic dobrego i dającego nadzieję. Owszem, Cathy i Chris są razem i wydają się szczęśliwi, ale ja nadal mam wrażenie, że ich związek jest po prostu toksyczny. Widać, jak oboje są zaborczy wobec siebie i praktycznie nie utrzymują kontaktu z resztą świata. Poza tym, jak przyznał pod koniec Chris, nie potrafił pokochać innej kobiety, bo bał się, że zdradzi go, jak matka, więc zwrócił się ku Cathy, bo wiedział, że ona zawsze będzie przy nim. Zatem czy można tu mówić o miłości? Raczej o strachu i obawie przed życiem i samotnością. I zdziwiłam się, że w tej książce jest sporo o psychiatrii i Chris wypowiada się na temat psychiki Barta, a nie zastanawia się, że przecież samo kazirodztwo jest zaburzeniem, a nie czymś, co zwyczajnie rodzi się w duszy człowieka.

Najbardziej jednak przygnębiający jest dla mnie obraz Barta. Na początku to zwykły cichy i nieśmiały chłopiec. Brak mu pewności siebie, czuje się gorszy i mniej kochany od brata( w sumie trochę mnie oburzyło, jak Chris i Cathy stwierdzili, że Bart jest ,,niezręczny", rodzice nie powinni tak mówić do dziecka). Pod wpływem pamiętnika Malcolma i Johna Amosa staje się kimś innym, starcem w ciele dziecka, budzi się w nim brutalność i okrucieństwo, małe dziecko słucha o źle i krzywdach, rozumiejąc to po swojemu, a zarazem przez filtr Johna Amosa. A jednak nawet wtedy, gdy Bart wydaje się być pogrążony w szaleństwie, coś krzyczy w nim o miłość i uwagę. Gdzie Cathy i Chris popełnili błąd? Początkowo wydawali się być dobrymi i kochającymi rodzicami, jednak Bartowi musiało czegoś zabraknąć, czegoś niezbędnego do prawidłowego rozwoju dziecka. Czego?

Ta seria opisuje błędne koło. W ,,A jeśli ciernie" na jaw wychodzi coraz więcej sekretów Dollangagerów i Foxworthów, dzięki których zrozumiałam, że nieszczęścia tej rodziny mają źródło w dalekiej przeszłości. Ojciec Malcolma źle go traktował, przez co Malcolsm stał się zwyrodnialcem(czy złe traktowanie może stworzyć aż takiego potwora?), a więc Corine nie miała wzoru rodzicielstwa i sama zawiodła w roli matki, co odbiło się na Cathy i Chrisie, a potem na ich dzieciach. Bo Cathy, która tak zarzekała się, że jest inna niż matka, że jest silna, kochająca i dobra, tutaj zdradza cechy niezrównoważonej psychicznie. Chwilami zapewnia, że rodzina jest dla niej najważniejsza i zrobi wszystko, by ich uszczęśliwić, a potem staje się zaborczą egoistką, tak jak wcześniej Corine i Olivia. Trudno mi potępiać bohaterów, którzy zostali tak strasznie skrzywdzeni w dzieciństwie przez ludzi, którzy powinni kochać ich najbardziej, jak wspomniałam w poprzednich recenzjach Cathy i Chris zostali niemal upośledzeni uczuciowo, a ich normalne życie jest jedynie iluzją. I dlatego ta część jest dla mnie tak przygnębiająca. W innych sagach Andrews(,,Rodzina Casteel" i ,,Rodzina Landry") pod koniec można powiedzieć, że dawne krzywdy zostały wybaczone i zapomniane, a bohaterowie oczyszczeni, natomiast tutaj nawet jeśli zdarza się coś dobrego, to tylko na chwilę i jest okupione o wiele większym bólem. Co będzie dalej? Zobaczymy.

Wydaje mi się, że na tym polega fenomen Virginii Andrews. Autorka stworzyła sagi, w których całe zło świata spada na niewinne dzieci, w którym najwięcej krzywd wyrządzają sobie ludzie, którzy powinni kochać się bezwarunkowo, w których bohaterowie postępują niemoralnie, ale jednak czytelnik nie może ich znienawidzić i współczuje im. Autorka opisuje rzeczy tak złe i trudne, że potem człowiek z przyjemnością wraca do swojego życia, by uświadomić sobie, że nie jest ono tak ponure, jak myślał. I oddycha z ulgą, że to tylko książki.

Moją ulubioną postacią w tej części był Jory, syn Cathy i Juliana. Był pozytywnym chłopcem, który umiał prawdziwie kochać i troszczył się o bliskich. Był pozbawiony tych ,,psychoz" matki i wuja, a zarazem, w przeciwieństwie do Barta, wiedział, co jest w życiu ważne i potrafił przebaczać. Zaskoczyły mnie dwie postacie - Madame Marisha i Corine. Matka głównych bohaterów wcześniej była raczej czarnym charakterem, Madame również była przedstawiona w negatywnym świetle. Natomiast tutaj obie się zmieniły, przyłapałam się nawet na tym, że zaczęłam współczuć Corine.

,,A jeśli ciernie" nie dorównały ,,Kwiatom na poddaszu", ale okazały się lepsze o ,,Płatków na wietrze". Tutaj również mamy rodzinne tajemnice i nagłe zwroty akcji, choć tożsamości sąsiadki domyśliłam się od razu, kiedy przeczytałam opis. Jeśli zaakceptujecie zachowania bohaterów i ten ponury nastrój, to czeka was wciągająca i intrygująca lektura. Ja nawet się wzruszyłam. Tak więc miłośnicy pani Andrews mogą na pewno się nie rozczarują.

,,(…) miłość – bez znaczenia, jaką przybiera formę i skąd do nas przychodzi – warta jest każdej ceny, nawet tej najwyższej."

Trzecia część sagi o rodzeństwie Dollangagerów. Cathy i jej brat Chris postanowili mimo wszystko stworzyć związek. Wyjechali tam, gdzie nikt ich nie zna i udają małżeństwo. Wychowują dwóch synów Cathy - Jory'ego i Barta oraz adoptowaną dziewczynkę Cindy. Jory jest wesołym, sympatycznym i pełnym życia chłopcem, po rodzicach odziedziczył pasję do tańca. Natomiast Bart jest...