Czytanie TRC po latach było dla mnie trochę powrotem do lat nastoletnich, a trochę zmierzeniem się z pielęgnowanym przez ponad dekadę sentymentem.

Kreska pań z Clampa nawet po prawie 20 latach robi wrażenie, jest piękna, szczegółowa i idealnie sprawdza się w podkreślaniu epickości całej historii. Pióra, płatki wiśni, włosy, kilometry materiałów - wszystkie elementy charakterystyczne dla twórczości mangaczek tu są. I są wspaniałe.

Przy tym ponownym czytaniu inaczej popatrzyłam na postacie i bardzo doceniłam, ile rzeczy sygnalizowanie było już na samym początku, gdy jeszcze było pogodnie, beztrosko i nikt by nie pomyślał, w którą stronę skręci historia dalej. Diabeł jak zawsze tkwił w szczegółach - spojrzeniach, lekkich uśmiechach czy pojedynczych hasłach rzucanych gdzieś w pobocznych dymkach. Gdyby nie objętość mangi, poleciłabym każdemu przeczytać jeszcze raz co najmniej pierwsze 14 tomów, by wyłapać te detale.

Doceniam też o wiele bardziej kreację Faia i Kuroganego. Teraz, kiedy naokoło nie mam wrzeszczącego fandomu, prawie nie zauważałam żadnego yaoicowego napięcia, a bardziej ich postrzegałam jako dwójkę dorosłych, którzy mają za sobą swoje przeżycia i starają się wspierać naszych nastoletnich protagonistów, na ile dadzą radę. Cudnie autorki zaprezentowały przez nich dwa różne sposoby radzenia sobie z traumą.

Jeśli zaś chodzi o fabułę, to im dłużej o niej myślę, tym bardziej nie wiem, czy Clamp stworzyły epicką, wielowarstwową historię, której finał wymaga powolnego skupionego czytania, by w pełni docenić jego kunszt, czy też przedobrzyły, niektóre aspekty docisnęły dla samego efektu i w rezultacie dostaliśmy niepotrzebnie skomplikowaną sieczkę z marzeń, klonów i przeznaczeń.

Śmiałam się, parę razy wzruszyłam, parę razy wymsknęło mi się "o skubane, a więc to tak", cały czas zachwycałam się kreską. Moją ulubioną częścią mangi pewnie pozostanie Tokyo arc, bo to naprawdę dobrze dostarczony pierwszy klocek w dominie oraz rozdziały z przeszłością Kuroganego, bo chociaż wydawały się trochę od czapy, stanowią stojącą na własnych nogach, ściskającą gardło historię.

Nie żałuję czasu poświęconego na to 28 tomów, jednak daleka jestem od bronienia ich własnym ciałem. Z chęcią jednak zobaczyłabym tę historię przeniesioną na ekran w jakimś reboocie anime.

Czytanie TRC po latach było dla mnie trochę powrotem do lat nastoletnich, a trochę zmierzeniem się z pielęgnowanym przez ponad dekadę sentymentem.

Kreska pań z Clampa nawet po prawie 20 latach robi wrażenie, jest piękna, szczegółowa i idealnie sprawdza się w podkreślaniu epickości całej historii. Pióra, płatki wiśni, włosy, kilometry materiałów - wszystkie elementy...

Ta manga Clampa jest jednym wielkim crossoverem, przewijają się tu postacie z wielu uniwersów stworzonych przez to studio-i to spora cześć z nich po kilka razy! Manga ma specyficzną dla tego wydawnictwa kreskę, mnie osobiście śmieszyły niezwykle długie nogi niektórych męskich postaci-np Faia i Kurogane. Sporo zawirowań było w tłumaczeniu nazw własnych i nazwisk-Fai Flowright, Celes... I wciąż czekam na polskie wydanie językowe.
Manga jest dość łagodna, skupia się na więzi między Syaoranem i Sakurą oraz tematami takimi jak odpowiedzialność, wybór, przeznaczenie.
Mnie osobiście najbardziej spodobali się wcześniej wymienieni Kurogane i Fai-postaci nowe, ciekawe, o przeszłości długo nie znanej. Kocham te mangę właśnie za postaci i ciekawe przygody całej gromadki.
Polecam serdecznie, zwłaszcza wielbicielom Clampa!

Ta manga Clampa jest jednym wielkim crossoverem, przewijają się tu postacie z wielu uniwersów stworzonych przez to studio-i to spora cześć z nich po kilka razy! Manga ma specyficzną dla tego wydawnictwa kreskę, mnie osobiście śmieszyły niezwykle długie nogi niektórych męskich postaci-np Faia i Kurogane. Sporo zawirowań było w tłumaczeniu nazw własnych i nazwisk-Fai...