Lucy Maud Montgomery to jedna z najważniejszych autorek mojego życia, a na pewno dzieciństwa. Ania, Emilka, Jana, Pat, Valancy - kocham je wszystkie, podobnie jak bohaterów ,,W pajęczynie życia"(,,Dzban ciotki Becky"). O biografii Maud słyszałam sprzeczne opinie, ale sama chciałam się przekonać, czy jest to pozycja dorównująca twórczości samej Montgomery.

,,Maud z Wyspy Księcia Edwarda" opisuje całą historię autorki ,,Ani z Zielonego Wzgórza" od narodzin, poprzez oddanie na wychowanie dziadkom, pracę nauczycieli, początki pisarstwa, wyjście za mąż za pastora, dwie wojny światowe i w końcu śmierć. Największym minusem dla mnie jest chwilowa chaotyczność - autorka nie trzyma się ściśle chronologii, rozdziały są raczej tematyczne niż ,,historyczne", a w pewnych momentach Mollie Gillen kilka razy powtarza to samo. Osobiście wolałabym, aby autorka opisała po prostu całe życie Montgomery, dodając swoje refleksje, gdy jest to zgodne z chronologią, ale może ona miała inną wizję. Jednak wydaje mi się, że wtedy książkę czytałoby mi się lepiej.

Maud Montgomery(nie lubiła imienia Lucy) uważała, że każdy człowiek ma przynajmniej tuzin twarzy - i taka była ona. Z natury marzycielska, potrafiła być bardzo praktyczna i w życiu kierowała się zdrowym rozsądkiem. Lubiła samotność, ale była uważana za osobę towarzyską. Tradycjonalistka, buntująca się przeciwko konwenansom. Obowiązkowa, ale lubiąca szaleństwo. Uczuciowa, ale trudno było się do niej zbliżyć. Bez wątpienia ta z pozoru zwyczajna żona pastora była osobą o nieprzeciętnej osobowości. I choć nie była zadowolona ze swoich książek i w pewnym momencie stwierdziła, że pogodziła się z tym, że nie napisze arcydzieła, dla mnie jej powieści to perełki, dowodzące wielkiego talentu, wrażliwości i oryginalności.

Myślę, że Gillen trochę inspirowała się stylem autorki ,,Błękitnego zamku" i próbowała upodobnić swoją ,,Maud" do niezapomnianych powieści Montgomery, choćby w opisach romantycznych przemyśleń czy zachwytów nad przyrodą swojej bohaterki. Jednak nikt nie dorówna niepowtarzalnej Lucy Maud. Ale mimo to ,,Maud" czyta się bardzo szybko i przyjemnie, a kolejne wiadomości pochłania się jak książkę. Spodobało mi się, że Gillen nie próbowała wzbudzać sensacji i wywlekać brudów, napisała te biografię z klasą i smakiem. Jako niepoprawna romantyczka wolałabym tylko dowiedzieć się czegoś więcej o małżeństwie Maud i Ewana, które zostało zawarte bardziej z rozsądku(przynajmniej ze strony Maud) i przysporzyło mojej kochanej autorce wiele bólu(jej mąż cierpiał na stany depresyjne), ale z drugiej strony pod koniec życia Montgomery twierdziła, że nie może oddać męża pod niczyją opiekę, bo nikt nie zna go tak jak ona. Zresztą, cokolwiek by nie mówić, w swoich powieściach Kanadyjka wcale nie gloryfikuje romantycznej, namiętnej miłości, która burzy porządek świata, jej bohaterki znajdują raczej towarzyszy w mężczyznach, z którymi łączy ich miłość, ale także szacunek, przyjaźń i wspólnie przeżywane sprawy.

Nie jest to najlepsza biografia, jaką czytałam, ale myślę, że stanowi ona lekturę obowiązkową dla każdego fana Lucy Maud Montgomery. Dzięki tej książce autorka książek mojego dzieciństwa stała mi się jeszcze bliższa.

,,Dar głębokiego przeżywania otaczającego nas piękna nie zawsze jest godny pozazdroszczenia, szczególnie gdy życie uświadamia nam, że nie mamy władzy nad własnym losem, a ,,wielkie uniesienia” oznaczają również ,,mroczne otchłanie”."

Lucy Maud Montgomery to jedna z najważniejszych autorek mojego życia, a na pewno dzieciństwa. Ania, Emilka, Jana, Pat, Valancy - kocham je wszystkie, podobnie jak bohaterów ,,W pajęczynie życia"(,,Dzban ciotki Becky"). O biografii Maud słyszałam sprzeczne opinie, ale sama chciałam się przekonać, czy jest to pozycja dorównująca twórczości samej Montgomery.

,,Maud z Wyspy...