Nie przepadam za poradnikami, wręcz ich nie znoszę. Ale sama książka wydała się dość fajna, akurat miałam ją pod ręką, napisana jest dość dużą czcionką, w sam raz na wykłady.
Później okazało się, że podchodziłam do niej zbyt sceptycznie.
Po pierwsze: autorem jest Ojciec Pat Conor (nie, to nie ten od rajdów samochodowych i nie, to nie ten żołnierz). Co ksiądz może wiedzieć o małżeństwie, ślubie i zakładaniu rodziny? Swojej nie ma, więc lipa, jak ma to jeszcze większa lipa. Tak czy siak niedobrze. Nie ufam niczemu takiemu jak ‘nauki przedmałżeńskie’, ale spodobało mi się w nim to, że zajął się sprawą w bardzo przyziemny sposób i dobrze. Okazało się, że ksiądz może jednak wiedzieć o małżeństwie sporo.
Po drugie: pomysł rozłożenia listu św. Pawła do Koryntian na części pierwsze uważam za trafiony, może i w tych krótkich wersach zawiera się cała tajemnica miłości.
Po trzecie: choć wydaje się łatwiejszym zadaniem wyznaczyć osoby, od których trzymać się z daleka, niż tych, których brać z otwartymi rękami – no, chyba, że to RDJ, wtedy bierzesz i dziękujesz, to z kartki na kartkę, coraz bardziej byłam przekonana, że jednak nie warto brać ślubu, bo lista cech, od których przyszły mąż powinien być wolny, jest dłuższa niż lista przedmiotów do zaliczenia w tym semestrze. Rozumiem, żeby nie poślubiać człowieka, który źle traktuje kelnerów (pytałam kelnerkę, faktycznie tak jest), ale nie poślubiać człowieka, który opowiedział rasistowski żart?
Po czwarte: wśród wielu dobrych porad, którymi zasypuje nas ojciec Pat, warto zapamiętać:
Ustatkowanie się nie jest tym samym co ustabilizowanie sytuacji między wami.
Czas narzeczeństwa traktujcie jako czas przygotowania do małżeństwa, nie do ślubu.
No punkt ostatni: Całość książki uważam za dobrą, ale nie porywa, szczena nie opada, a dupy nie urywa (Jest! Użyłam słowa dupa i ksiądz w jednej recenzji!).
I pamiętajcie. Miłości nie da się zdefiniować. Ile ludzi, tyle definicji. Tak samo, nie da się ustalić reguł, których trzeba się trzymać.

Nie przepadam za poradnikami, wręcz ich nie znoszę. Ale sama książka wydała się dość fajna, akurat miałam ją pod ręką, napisana jest dość dużą czcionką, w sam raz na wykłady.
Później okazało się, że podchodziłam do niej zbyt sceptycznie.
Po pierwsze: autorem jest Ojciec Pat Conor (nie, to nie ten od rajdów samochodowych i nie, to nie ten żołnierz). Co ksiądz może wiedzieć...