Tom II to niemal 100 stron więcej przygód naszych głównych bohaterów - Drakkainena, który choć został przemieniony w (tutaj nie będę zdradzał w co), to drzemiąca w nim siła woli wciąż jest na tyle ogromna, że nie pozwala mu zapomnieć o celu jego misji - poskromieniu złego Pieśniarza Van Dykena, który najwyraźniej wziął sobie za cel wyeliminowanie wszystkich żyjących, którzy potrafią władać magią Pieśni oraz opanowanie świata za pomocą Ludzi Węży. Jednak nasz przybysz, Vuko Drakkainen, znalazł towarzyszy broni, z którymi splotły się jego losy, Ludzi Ziemi Ognia, którzy wraz z rozwojem fabuły stają się jego prawdziwymi przyjaciółmi; Grunaldi Ostatnie Słowo, Atleif, Warfnir, Spalle, jak i wielu innych. Dzięki nim powieść staje się naprawdę ciekawa.

Równolegle z przygodami Drakkainena zabłębiamy się w równie interesującą, nabierającą rozpędu i zdecydowanie bardziej rozbudowaną w drugim tomie historię Filara, syna Oszczepnika, młodego i muszącego szybko stać się mężem odpowiedzialnym i wojownikiem na miarę władcy, księcia upadłego już Tygrysiego Tronu, obalonego przez wyniszczający świat kult Podziemnej Matki. Tohimon, cesarz, uciekający w krainy nieznane wraz ze swoim przybocznym Brusem, sługą oraz obrońcą, musi odnaleźć swój los, aby kiedyś być może móc odzyskać swój kraj - Kirenen. Ukrywając się pod przybranymi nazwiskami i zmyślonymi postaciami naszych bohaterów czeka wiele niebezpiecznych przygód. Naturalnie dla wyrównania szans przeżycia poznają też oni wielu interesujących sprzymierzeńców, dzięki czemu książka nabiera smaku i koloru.

O ile w pierwszym tomie hostoria Drakkainena zdecydowanie dominowała nad, wydawałoby się, nieco pobocznym wątkiem o młodym tohimonie i historii jego kraju, o tyle będziecie zaskoczeni jej rozwojem w drugiej części. Powoli można też zacząć dostrzegać wspólne elementy obydwu rzeczywistości nie omiekszkając przy tym wyobrazić sobie w jaki sposób się połączą.

Warto również wspomnieć, że tom drugi również delikatnie naprowadza nas na odpowiedź na pytanie, które na pewno nie raz przeszło nam przez myśl - 'kim jest Pan Lodowego Ogrodu?'

Jestem bardzo pozytywnie nastawiony do dalszych części sagi Pana Lodowego Ogrodu i niezwłocznie po napisaniu ten recenzji zabieram się za czytanie trzeciego tomu. Bywajcie.

Tom II to niemal 100 stron więcej przygód naszych głównych bohaterów - Drakkainena, który choć został przemieniony w (tutaj nie będę zdradzał w co), to drzemiąca w nim siła woli wciąż jest na tyle ogromna, że nie pozwala mu zapomnieć o celu jego misji - poskromieniu złego Pieśniarza Van Dykena, który najwyraźniej wziął sobie za cel wyeliminowanie wszystkich żyjących, którzy...