Książki Edwardsona ewidentnie do mnie nie trafiają. Przyzwyczajona do twórczości Nesbo z komisarzem Hole w roli głównej, Poirotem od Christie oraz Lackberg i Hedstromem, w których śledczy skupiają się na faktach oraz śladach, nie mogę przeżyć "wydumanych" konkluzji Wintera. Dziwnym zbiegiem okoliczności Erik rozumie psychikę każdego sprawcy i po żmudnych opisach jego procesów myślowych, dochodzimy do meritum, którym okazuje się, że niezawodny komisarz znów ma rację! Cóż za niespodzianka.
W połowie książki zdecydowałam, że najpierw przeczytam bardziej interesujący wątek, a mianowicie sprawę, którą prowadzi dwójka barwnych postaci- Aneta Djanali i Fredrik Halders. Dochodzenie to było naprawdę ciekawe, a co się z tym wiąże, bardzo szybko się skończyło :C Natomiast wątek główny ciągnął się jak tasiemiec i gdy zakończyłam czytanie tejże książki, z nieukrywaną radością wykrzyknęłam: Nareszcie!
Jak podsumować mój wywód? Może "nie polecam"/"zwolennicy Ake z pewnością będą zachwyceni"/"każdy znajdzie coś dla siebie"... Decyzję pozostawiam Tobie czytelniku ;)

Książki Edwardsona ewidentnie do mnie nie trafiają. Przyzwyczajona do twórczości Nesbo z komisarzem Hole w roli głównej, Poirotem od Christie oraz Lackberg i Hedstromem, w których śledczy skupiają się na faktach oraz śladach, nie mogę przeżyć "wydumanych" konkluzji Wintera. Dziwnym zbiegiem okoliczności Erik rozumie psychikę każdego sprawcy i po żmudnych opisach jego...