Rozumiem ludzi, którzy twierdzą, że to najsłabsza część cyklu. W końcu autor wrócił do niego po latach, kiedy to już epilog w poprzedniej części zdołał pokryć się kurzem. Zmienił sposób narracji... Mnie samego strasznie to drażniło, dopóki nie odkryłem, że ja i kardynał z Perigord mamy całkiem podobne spojrzenie na świat. To całkiem zabawne, bo nie jestem religijnym człowiekiem, ta książka zaś przekonała mnie, że gdybym ze swoim charakterem żył w średniowieczu, to najlepiej nadawałbym się na człowieka kościoła...

Czytało mi się więc bardzo przyjemnie, jest jednak pewien problem z tą książką - starzy bohaterowie. Praktycznie wszyscy nie żyją. Gdzieś tam przemknie cień Roberta d'Artois, Filipa Pięknego (no, jego cień przemykał przez cały cykl), Mahaut, Jana XXII, ostatnich Kapetyngów... i tyle. Właściwie ta książka nie powinna być zakończeniem "Królów przeklętych", lecz początkiem nowego cyklu o Francji i Anglii w czasie wojny stuletniej. Ogromnie żałuję, że Druon nie napisał już niczego w tym duchu.
Będę tęsknić.

Rozumiem ludzi, którzy twierdzą, że to najsłabsza część cyklu. W końcu autor wrócił do niego po latach, kiedy to już epilog w poprzedniej części zdołał pokryć się kurzem. Zmienił sposób narracji... Mnie samego strasznie to drażniło, dopóki nie odkryłem, że ja i kardynał z Perigord mamy całkiem podobne spojrzenie na świat. To całkiem zabawne, bo nie jestem religijnym...