Szóstą część sagi "Jutro" nie można opisać inaczej niż rewelacyjna, znakomita, świetna. Jest równie wciągająca, ani trochę monotonna czy nudna. Sieje w naszych głowach zamęt, burzy nasze umysły i trzyma w napięciu przy każdej jednej stronie. Jednak w tej części tragizm jest o tyle silniejszy gdyż występują w niej dzieci. Dzieci, dla których wojna to coś obrzydliwego, coś niezrozumiałego i ciężkiego. To coś nowego, z czym muszą radzić sobie same - bez rodziców. To zmierzenie się z panującą rzeczywistością, to skok w bardzo szybką dorosłość. Beztroskie zabawy musieli wdrożyć w prawdziwe życie. Grę w chowanego - w ukrywanie się przed wrogim oddziałem. Zabawki zamienić na karabiny. A dotychczasowe spokojne życie - w przetrwanie.

Spotkanie na swej drodze Ellie i reszty ekipy to w pewnym sensie wybawienie. To odzyskanie w minimalnym stopniu bezpieczeństwa i zaufania. Obozowanie w Piekle stało się ich domem, a Ellie wraz z przyjaciółmi tchnęła w nich życie, starając się oddać im choć odrobinę dzieciństwa. Dzieciństwa z wojną w tle.

Dla piątki przyjaciół to też coś nowego. Teraz nie mogli myśleć tylko o sobie, ale także o biednych, zmaltretowanych dzieciakach, które wzięli pod swe skrzydła. Mimo tragicznych przeżyć pragnęli stworzyć dla nich dom, otoczyć opieką i dać poczucie bezpieczeństwa. Odpędzić widmo śmierci, nauczyć przetrwania i ofiarować iskierkę nadziei na lepsze jutro.

Fenomen. Po prostu.

Szóstą część sagi "Jutro" nie można opisać inaczej niż rewelacyjna, znakomita, świetna. Jest równie wciągająca, ani trochę monotonna czy nudna. Sieje w naszych głowach zamęt, burzy nasze umysły i trzyma w napięciu przy każdej jednej stronie. Jednak w tej części tragizm jest o tyle silniejszy gdyż występują w niej dzieci. Dzieci, dla których wojna to coś obrzydliwego, coś...