W tej książce Georges Duby przybliża czytelnikom historię XII-wiecznej codzienności. Głównymi bohaterkami są kobiety: te słynne jak Eleonora Akwitańska, ale i te bezimienne. Autor nie skupia się na pisaniu biografii bardziej znanych postaci kobiecych, ale stara się przedstawić pozycję kobiety, jej obowiązki, uprawnienia i środowisko, w jakim żyły. Dużo miejsca poświęcił średniowiecznej mentalności, zwłaszcza tej związanej z małżeństwem. Ostania część książki – zatytułowana nieco przewrotnie „Ewa i księża” – poświęcona jest stosunkowi Kościoła do kobiety, płciowości oraz instytucji małżeństwa w ogóle. Nie powiedziałbym, że więcej w tej publikacji kobiet niż mężczyzn, bo też mówić o jednej płci nie wspominając o drugiej chyba się nie da, a nawet gdyby się dało, byłoby to – zwłaszcza w kontekście średniowiecza – naukowo pozbawione sensu. Czytelnik dowie się, że w tym zmaskulinizowanym świecie wyjątkowo mocno podkreślano znaczenie matek i babek, które – o dziwo! – zazwyczaj wchodziły w związki małżeńskie jako te bogatsze. Osobny podrozdział dotyczy książąt Normandii i ich zamiłowania do konkubinatów (następcy jakoś dziwnie nie rodzili się tam z prawowitych związków). Książka jako całość prezentuje dość pesymistyczny obraz kobiecości w wieku XII. Zupełnie inny jest wydźwięk „Kobiety w czasach katedr” pióra Régine Pernoud. Wydaje mi się, że obie te prace najlepiej byłoby czytać razem, tak by wyrobić sobie pełniejszy osąd na temat lepszych i gorszych stron życia kobiet w tej epoce.

Tomasz Babnis

W tej książce Georges Duby przybliża czytelnikom historię XII-wiecznej codzienności. Głównymi bohaterkami są kobiety: te słynne jak Eleonora Akwitańska, ale i te bezimienne. Autor nie skupia się na pisaniu biografii bardziej znanych postaci kobiecych, ale stara się przedstawić pozycję kobiety, jej obowiązki, uprawnienia i środowisko, w jakim żyły. Dużo miejsca poświęcił...