Damy XII wieku

Przepiękna panorama XII wieku. Kolejna książka autora, którą przyszło mi czytać i kolejna zachwycająca w swojej prostocie i poetyckości. Autor skupia się na kobietach, nazywając je damami, i tym wszystkim co różnych kontekstach społecznych je dotykało albo w czym żyły. Z oczywistych względów (dostępność źródeł) najwięcej miejsca poświęca królewnom i arystokratkom, ale na tym nie poprzestaje, sięga znacznie dalej odkrywając mniej znane kroniki i przytaczając mniej znane opowieści. Czyta się jak traktat poetycki, lekko ale jednak ciągle trzeba się mieć na baczności, bo "aż kipi" od ciągłych zmian wątków.
Autor świetnie zna źródła i jeszcze lepiej potrafi na nie spojrzeć krytycznie. Wie, że nie zawierają prawdy albo nie zawsze ją zawierają. Ale nie o to mu chodzi. Najważniejszy jest portret kobiety, który źródła odmalowują. Portret odbija rzeczywistość tamtej epoki i to jest piękne. Przez kobiety dochodzi do życia jakim ono wówczas było.
Piękna książka. Taka która powinna stać na półce pod tytułem 'poezja'. Książka którą się nie czyta ale smakuje, powoli, nieustannie wracając do już przeżytych smaków. Piękna książka. Z takimi chciałbym się nie rozstawać.

Przepiękna panorama XII wieku. Kolejna książka autora, którą przyszło mi czytać i kolejna zachwycająca w swojej prostocie i poetyckości. Autor skupia się na kobietach, nazywając je damami, i tym wszystkim co różnych kontekstach społecznych je dotykało albo w czym żyły. Z oczywistych względów (dostępność źródeł) najwięcej miejsca poświęca królewnom i arystokratkom, ale na...

W tej książce Georges Duby przybliża czytelnikom historię XII-wiecznej codzienności. Głównymi bohaterkami są kobiety: te słynne jak Eleonora Akwitańska, ale i te bezimienne. Autor nie skupia się na pisaniu biografii bardziej znanych postaci kobiecych, ale stara się przedstawić pozycję kobiety, jej obowiązki, uprawnienia i środowisko, w jakim żyły. Dużo miejsca poświęcił średniowiecznej mentalności, zwłaszcza tej związanej z małżeństwem. Ostania część książki – zatytułowana nieco przewrotnie „Ewa i księża” – poświęcona jest stosunkowi Kościoła do kobiety, płciowości oraz instytucji małżeństwa w ogóle. Nie powiedziałbym, że więcej w tej publikacji kobiet niż mężczyzn, bo też mówić o jednej płci nie wspominając o drugiej chyba się nie da, a nawet gdyby się dało, byłoby to – zwłaszcza w kontekście średniowiecza – naukowo pozbawione sensu. Czytelnik dowie się, że w tym zmaskulinizowanym świecie wyjątkowo mocno podkreślano znaczenie matek i babek, które – o dziwo! – zazwyczaj wchodziły w związki małżeńskie jako te bogatsze. Osobny podrozdział dotyczy książąt Normandii i ich zamiłowania do konkubinatów (następcy jakoś dziwnie nie rodzili się tam z prawowitych związków). Książka jako całość prezentuje dość pesymistyczny obraz kobiecości w wieku XII. Zupełnie inny jest wydźwięk „Kobiety w czasach katedr” pióra Régine Pernoud. Wydaje mi się, że obie te prace najlepiej byłoby czytać razem, tak by wyrobić sobie pełniejszy osąd na temat lepszych i gorszych stron życia kobiet w tej epoce.

Tomasz Babnis

W tej książce Georges Duby przybliża czytelnikom historię XII-wiecznej codzienności. Głównymi bohaterkami są kobiety: te słynne jak Eleonora Akwitańska, ale i te bezimienne. Autor nie skupia się na pisaniu biografii bardziej znanych postaci kobiecych, ale stara się przedstawić pozycję kobiety, jej obowiązki, uprawnienia i środowisko, w jakim żyły. Dużo miejsca poświęcił...

Wspaniałe "notatki" profesora Duby czyta się wyśmienicie.

Wspaniałe "notatki" profesora Duby czyta się wyśmienicie.

Książka jest zdecydowanie dobrą pozycją, ale czytanie jej było okropnie nieprzyjemne. Poza tym muszę zweryfikować Dubiego w kilku miejscach, bo nie zgadza się z dotychczas znanymi mi autorami.

Książka jest zdecydowanie dobrą pozycją, ale czytanie jej było okropnie nieprzyjemne. Poza tym muszę zweryfikować Dubiego w kilku miejscach, bo nie zgadza się z dotychczas znanymi mi autorami.