o miłości dworskiej: "Strategia jednak ustawia rycerza w pozycji sługi. I pod tym względem jest miłość dworna zaprzeczeniem codzienności. W ...
Najnowsze artykuły
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik3
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać3
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński9
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać13
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Georges Duby
Źródło: Autorstwa Rob Bogaerts (ANEFO) - Cropped from GaHetNa (Nationaal Archief NL),CC0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=66502144
8
7,4/10
Pisze książki: powieść historyczna, historia
Urodzony: 07.10.1919Zmarły: 03.12.1996
Historyk francuski, mediewista, członek Akademii Francuskiej.
Był jedynakiem. Wczesne dzieciństwo spędził w Paryżu. Uczył się w liceum w Mâcon. Od 1937 studiował na Faculté des Lettres w Lyonie. Poza historycznym, uzyskał też wykształcenie geograficzne oraz w dziedzinie literatury klasycznej. W 1940 wcielono go do Chantiers de la jeunesse française. Ukończył studia w 1942, zdając egzaminy nauczycielskie. W latach 40. i z początkiem lat 50. pracował jako asystent na uczelniach w Lyonie i w Besançon. W 1953 opublikował swoją dysertację pt. La Société aux XIe et XIIe siècles dans la région mâconnaise. Od 1951 był zatrudniony na Uniwersytecie Marseilles-Aix-en-Provence. Był następnie profesorem Collège de France od 1970[1]. Tam wykładał historię do przejścia na emeryturę w 1991 lub 1992. W 1962 wydał pracę pt. L’Économie rurale et la vie des campagnes dans l’Occident médiéval, stanowiącą obszerne dzieło historii ekonomicznej, traktujące o dziejach gospodarczych Europy od IX do XIV wieku. W zbliżonej tematyce utrzymane zostało monumentalne Guerriers et paysans, VII-XIIe siecle, wydane w 1973, które wykorzystywane było na wielu uczelniach, m.in. w Stanach Zjednoczonych, jako podręcznik ekonomii wczesnośredniowiecznej. Za książkę tę otrzymał Nagrodę im. Paula Valéry'ego. Był autorem kilku głośnych prac antropologiczno-historycznych nt. małżeństwa w średniowieczu. Wraz z Philippe Arièsem był redaktorem naczelnym monumentalnej serii wydawniczej Historia życia prywatnego (Histoire de la vie privée). Z kolei wraz z Michele Perrot współredagował wielotomową pracę nt. historii kobiet, pt. Storia delle donne in Occidente. Do innych znaczących dzieł Duby'ego należą m.in. monografia bitwy pod Bouvines i biografia Wilhelma Marshala. Skupiał się także na zagadnieniach historii sztuki, historii mentalności (np. w głośniej i często tłumaczonej pracy pt. Rok tysięczny) oraz metodologii historii. Był współtwórcą i redaktorem czasopisma "Etudes rurales". Publikował m.in. w piśmie "Annales". W 1987 został wybrany do Akademii Francuskiej. Był honorowym prezesem Société d'édition de programmes de télévision (SEPT). Występował we francuskich programach telewizyjnych i radiowych w roli eksperta ds. historii. W 1990 roku Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał mu tytuł doktora honoris causa. Był członkiem Akademii Inskrypcji i Literatury Pięknej. Opublikował łącznie około 400 prac naukowych. Był Komandorem Orderu Legii Honorowej. W 1992 (lub 1991) opublikował autobiograficzną książkę-esej pt. L'histoire continue. Był żonaty, miał troje dzieci[2].
Był jedynakiem. Wczesne dzieciństwo spędził w Paryżu. Uczył się w liceum w Mâcon. Od 1937 studiował na Faculté des Lettres w Lyonie. Poza historycznym, uzyskał też wykształcenie geograficzne oraz w dziedzinie literatury klasycznej. W 1940 wcielono go do Chantiers de la jeunesse française. Ukończył studia w 1942, zdając egzaminy nauczycielskie. W latach 40. i z początkiem lat 50. pracował jako asystent na uczelniach w Lyonie i w Besançon. W 1953 opublikował swoją dysertację pt. La Société aux XIe et XIIe siècles dans la région mâconnaise. Od 1951 był zatrudniony na Uniwersytecie Marseilles-Aix-en-Provence. Był następnie profesorem Collège de France od 1970[1]. Tam wykładał historię do przejścia na emeryturę w 1991 lub 1992. W 1962 wydał pracę pt. L’Économie rurale et la vie des campagnes dans l’Occident médiéval, stanowiącą obszerne dzieło historii ekonomicznej, traktujące o dziejach gospodarczych Europy od IX do XIV wieku. W zbliżonej tematyce utrzymane zostało monumentalne Guerriers et paysans, VII-XIIe siecle, wydane w 1973, które wykorzystywane było na wielu uczelniach, m.in. w Stanach Zjednoczonych, jako podręcznik ekonomii wczesnośredniowiecznej. Za książkę tę otrzymał Nagrodę im. Paula Valéry'ego. Był autorem kilku głośnych prac antropologiczno-historycznych nt. małżeństwa w średniowieczu. Wraz z Philippe Arièsem był redaktorem naczelnym monumentalnej serii wydawniczej Historia życia prywatnego (Histoire de la vie privée). Z kolei wraz z Michele Perrot współredagował wielotomową pracę nt. historii kobiet, pt. Storia delle donne in Occidente. Do innych znaczących dzieł Duby'ego należą m.in. monografia bitwy pod Bouvines i biografia Wilhelma Marshala. Skupiał się także na zagadnieniach historii sztuki, historii mentalności (np. w głośniej i często tłumaczonej pracy pt. Rok tysięczny) oraz metodologii historii. Był współtwórcą i redaktorem czasopisma "Etudes rurales". Publikował m.in. w piśmie "Annales". W 1987 został wybrany do Akademii Francuskiej. Był honorowym prezesem Société d'édition de programmes de télévision (SEPT). Występował we francuskich programach telewizyjnych i radiowych w roli eksperta ds. historii. W 1990 roku Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał mu tytuł doktora honoris causa. Był członkiem Akademii Inskrypcji i Literatury Pięknej. Opublikował łącznie około 400 prac naukowych. Był Komandorem Orderu Legii Honorowej. W 1992 (lub 1991) opublikował autobiograficzną książkę-esej pt. L'histoire continue. Był żonaty, miał troje dzieci[2].
7,4/10średnia ocena książek autora
234 przeczytało książki autora
607 chce przeczytać książki autora
16fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Czasy katedr. Sztuka i społeczeństwo 980-1420
Georges Duby
7,7 z 97 ocen
366 czytelników 17 opinii
2022
Historia życia prywatnego. T. 2, Od Europy feudalnej do renesansu
Georges Duby
7,6 z 30 ocen
159 czytelników 2 opinie
2005
Rycerz, kobieta i ksiądz. Małżeństwo w feudalnej Francji
Georges Duby
7,0 z 27 ocen
93 czytelników 0 opinii
1986
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Przeszłość nie wyjaśnia teraźniejszości, jest tylko jej prefiguracją i jednocześnie dopełnieniem.
1 osoba to lubiOtóż w punkcie przecięcia miłości z rozumem, w miejscu gdzie światło zstępujące spotyka się z tym co powraca ku górze, na styku tego, co stw...
Otóż w punkcie przecięcia miłości z rozumem, w miejscu gdzie światło zstępujące spotyka się z tym co powraca ku górze, na styku tego, co stworzone, z tym co przedwieczne, natury z tym co nadnaturalne, wieczności z historią staje Chrystus, Bóg-Człowiek, "światłość ze światłości", a mimo to cielesny.
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Damy XII wieku Georges Duby
7,2
Przepiękna panorama XII wieku. Kolejna książka autora, którą przyszło mi czytać i kolejna zachwycająca w swojej prostocie i poetyckości. Autor skupia się na kobietach, nazywając je damami, i tym wszystkim co różnych kontekstach społecznych je dotykało albo w czym żyły. Z oczywistych względów (dostępność źródeł) najwięcej miejsca poświęca królewnom i arystokratkom, ale na tym nie poprzestaje, sięga znacznie dalej odkrywając mniej znane kroniki i przytaczając mniej znane opowieści. Czyta się jak traktat poetycki, lekko ale jednak ciągle trzeba się mieć na baczności, bo "aż kipi" od ciągłych zmian wątków.
Autor świetnie zna źródła i jeszcze lepiej potrafi na nie spojrzeć krytycznie. Wie, że nie zawierają prawdy albo nie zawsze ją zawierają. Ale nie o to mu chodzi. Najważniejszy jest portret kobiety, który źródła odmalowują. Portret odbija rzeczywistość tamtej epoki i to jest piękne. Przez kobiety dochodzi do życia jakim ono wówczas było.
Piękna książka. Taka która powinna stać na półce pod tytułem 'poezja'. Książka którą się nie czyta ale smakuje, powoli, nieustannie wracając do już przeżytych smaków. Piękna książka. Z takimi chciałbym się nie rozstawać.
Bitwa pod Bouvines Georges Duby
7,5
Ciekawa i zajmująca monografia jednej z najważniejszych bitew epoki średniowiecza, która przedstawiona została przez autora w szerszym kontekście socjologiczno-polityczno-kulturowym.
Prolog dla wywodu autora stanowi ekspozycja uwarunkowań pokoju Bożego oraz jego dualistycznego rodowodu - od podmiotów duchowych, biskupów, partycypujących w soborach oraz władzy świeckiej, której desygnat stanowi osoba króla. Wojna omówiona została przez historyka w sposób wielowymiarowy i pogłębiony. Poznajemy, zatem ewolucję praktyk wojennych, zintegrowaną z dynamiką przemian kodeksu rycerskiego oraz wojennego wyposażenia i rynsztunku. Autor z emfazą opisuje bardzo istotne, jego zdaniem, elementy specyfiki epoki transformacji rzemiosła wojennego, które stanowiły turnieje rycerskie, jako instrument progresji sprawności rycerskiej i tezauryzacji, a także emergencyjny wytwór nowych okoliczności walk, czyli wojska najemne, łupiące wsie, miasta, nawet kościoły ku paroksycystycznej wściekłości kleru.
Kulminacyjnym momentem wojny była bitwa, swoiste ordalium, Sąd Boży, w krwistej zaciekłości którego, w nagłym i bezwzględnym starciu, ścisku tarcz i uderzeń mieczy, permanentnie rozstrzygnięty zostawał cały konflikt. Niektóre spory trwały latami nierozwiązane, bitwa zaś stanowiła finalny i niepodważalny werdykt, percypowana była, jako wyrok samego Boga, przeto jego akceptacja miała charakter obligatoryjny dla wszystkich stron. W sposób obszerny i klarowny zaprezentowane zostały przez historyka także różne identyfikacje tego pierwiastka zbrojnego konfliktu w umysłowościach ludzi epoki.
Opis bitwy pod Bouvines stanowił dla autora pretekst do deskrypcji holistycznej kultury doby średniowiecza, swoistej "historii mentalności" ludzkiej, będących determinantami owego ważkiego wydarzenia 27 lipca 1214 roku.