„Wygnanie” to trzecia część cyklu 'Poczekalnia”. Jest najobszerniejsza z tych trzech książek, ale jak dla mnie jest najciekawszą pozycją z tego cyklu. Przedstawia historię ludzi, którzy przebywają na obczyźnie, ale niestety nie z własnej woli. Akcja rozgrywa się w Paryżu przed wybuchem II Wojny Światowej, a emigranci to Niemcy pochodzenia żydowskiego, chociaż nie tylko, są postacie tzw. „czyste rasowo”, którym ciężko było pogodzić się z polityką narodowych socjalistów, więc wybrali życie w gorszych warunkach w obcym kraju. Przykładem jest jeden z bohaterów książki Sepp Trautwein, muzyk, który wyemigrował z Niemiec, bo uważał, że nie ma muzyki apolitycznej i nie chciał tworzyć „dla nikczemnych uszu”, bo taka muzyka staje się też nikczemna. Chociaż to za mało. Czytając książkę czuje się, że taka postawa nie wystarczy, jest pewien żal do Niemców, nawet tych, którzy nie są hitlerowcami, żal za to, że do tego dopuścili.
Bohaterowie tej książki to przede wszystkim artyści, dziennikarze, którzy marzyli o zdruzgotaniu faszyzmu, bolało ich zwycięstwo brutalnej głupoty nad ludzkim rozsądkiem, które dokonało się w ich ojczyźnie.
„Wygnanie” to obszerna książka, opisująca przeżycia oraz wewnętrzne rozterki swoich bohaterów, lubię takie powieści.

„Wygnanie” to trzecia część cyklu 'Poczekalnia”. Jest najobszerniejsza z tych trzech książek, ale jak dla mnie jest najciekawszą pozycją z tego cyklu. Przedstawia historię ludzi, którzy przebywają na obczyźnie, ale niestety nie z własnej woli. Akcja rozgrywa się w Paryżu przed wybuchem II Wojny Światowej, a emigranci to Niemcy pochodzenia żydowskiego, chociaż nie tylko, są...

„Wygnanie” to ostatnia część trzytomowego cyklu „Poczekalnia” autorstwa niemieckiego pisarza Liona Feuchtwangera (1884-1958). W 2016 r. przeczytałam „Rodzeństwo Oppermann”, drugą część cyklu. „Rodzeństwo” zrobiło na mnie ogromne wrażenie, skłoniło do przemyśleń na ważne dla mnie tematy, postawiło wiele pytań, podsunęło kilka odpowiedzi… Zostało ze mną na długo. Z radością więc sięgnęłam, gdy tylko nadarzyła mi się okazja, po „Wygnanie”.

"Wygnanie" nie stanowi przedłużenia "Rodzeństwa". Są tu inni bohaterowie, inne wydarzenia, inne miejsce akcji. Z poprzedniczką łączy je czas akcji przypadający na lata trzydzieste XX wieku.

Tłem rozgrywających się wydarzeń jest Paryż i środowisko niemieckich emigrantów. Trudy emigracji, postawy bohaterów wobec kwitnącego faszyzmu, wybory moralne, kuszące obietnicami lepszego świata idee komunizmu. Duże wrażenie, jak i poprzednio, zrobiło na mnie tło społeczno-polityczne nakreślone przez autora (zwłaszcza w kontekście późniejszych wydarzeń; Feuchtwanger „Wygnanie” pisał w latach 1937-39) oraz portrety psychologiczne bohaterów. Natomiast nie podobał mi się tym razem sposób przedstawiania ich czytelnikowi - często przychodziło mi na myśl słowo: łopatologia. Nie zdołały porwać mnie losy bohaterów: nie zawsze przemawiały do mnie ich cierpienia, dylematy, nie przywiązałam się do żadnej z licznej (i dość różnorodnej) palety postaci. Jedynie końcowe przeżycia Anny sprawiły, że trudniej było mi przerwać czytanie.

Kończąc już: to dobra książka, ale po oczekiwaniach zrodzonych przez „Rodzeństwo”, lektura „Wygnania” sprawiła mi zawód: nie wywołała silnych emocji, nie wrzuciła w wir rozmyślań, pytań i poszukiwania odpowiedzi, nie zawładnęła mną.

„Wygnanie” to ostatnia część trzytomowego cyklu „Poczekalnia” autorstwa niemieckiego pisarza Liona Feuchtwangera (1884-1958). W 2016 r. przeczytałam „Rodzeństwo Oppermann”, drugą część cyklu. „Rodzeństwo” zrobiło na mnie ogromne wrażenie, skłoniło do przemyśleń na ważne dla mnie tematy, postawiło wiele pytań, podsunęło kilka odpowiedzi… Zostało ze mną na długo. Z radością...