Wypożyczyłam ostatnią powieść Downer razem z tym gniotem "W cieniu kwitnących wiśni" Miki Sakamoto i przyznaję, że po takim wstępie na zapowiedź miłości między kurtyzaną a samurajem dostałam lekkich mdłości. No, ale skoro już przytargałam z biblioteki, to po takim wysiłku głupio nawet nie spróbować - i z taką oto motywacją zabrałam się do czytania. Teraz zachodzę w głowę, dlaczego powieść Downer ma u czytelników niższa ocenę niż pospolite romansidło Sakamoto?

Wyjaśnijmy sobie jedno: wbrew informacji wydawcy, nie jest to banalny romansik i nie miłość gra w tej opowieści pierwsze skrzypce. Jeśli pominąć mało w gruncie rzeczy przekonujący wątek uczuciowy, otrzymujemy na wskroś europejską powieść całkiem przyzwoicie przedstawiającą konflikty w Japonii u progu ery Meiji. Za tło historyczne i drobiazgowe odtworzenie realiów życia autorce należą się więc same pochwały i gdyby na tych aspektach poprzestała, nie byłoby się czego czepić.
Niestety, powieść musi mieć jakąś fabułę, więc najprościej spiknąć ze sobą kobietę i mężczyznę, a dalej jakoś to pójdzie - przynajmniej takie przekonanie ilustruje "Kurtyzana i samuraj" i pozytywne wrażenie stworzone historyczną pieczołowitością bezpowrotnie znika, im dłużej czytelnik styka się z mało przekonującymi portretami bohaterów, teoretycznie Japończyków, praktycznie romantycznych europejskich kochanków (rzut oka na fabuły sztuk kabuki pozwala w ciemno przyjąć, że dla czytelnika japońskiego romantyczniej by było, gdyby dzielny samuraj wybrał zemstę, a nie miłość, zostawiając kochankę na pewną śmierć i sam chwalebnie ginąc w nierównej walce).
Bieg wypadków jest łatwy do przewidzenia, chociaż trzeba przyznać, że Downer stara się jak może trochę go ubarwić i urozmaicić, z niezgorszym skutkiem. Trzeba też autorce oddać, że w przeciwieństwie do rasowych grafomanek pokroju Miki Sakamoto nie sili się na uczynienie swoich bohaterów bardziej skomplikowanymi niż są, nie jest pretensjonalna ani nie udaje, że jej powieść ma być czymś bardziej ambitnym niż jest i nie upiera się unieszczęśliwiać swoich bohaterów w imię uczynienia powieści "głębszą".

Jeśli ktoś się waha, a oczekuje prostego i miłego czytadełka - nie zawiedzie się. Jeśli ktoś szuka japońskiej estetyki, nastroju, klimatu, doskonałego obrazu życia w Yoshiwarze - proszę poszukać czegoś innego.

Wypożyczyłam ostatnią powieść Downer razem z tym gniotem "W cieniu kwitnących wiśni" Miki Sakamoto i przyznaję, że po takim wstępie na zapowiedź miłości między kurtyzaną a samurajem dostałam lekkich mdłości. No, ale skoro już przytargałam z biblioteki, to po takim wysiłku głupio nawet nie spróbować - i z taką oto motywacją zabrałam się do czytania. Teraz zachodzę w głowę,...