Książka wyjątkowa, od której napisania minęło niemal sto lat, a problemy w niej zawarte są wciąż- o ironio, aktualne. Zmieniał się ustrój, różni rządzili naszym krajem, a u samego dołu, w zaułkach podwórek takich jak to na Nowolipkach, wciąż są dziewczyny takie jak Frania, Bronka, Janka, Amelka i Cechna, Kwiryna. Warszawa jest dzisiaj metropolią, jeździmy samochodami i metrem, a w głębi podwórek na Pradze, Woli czy Śródmieśćiu (jak i w całej Warszawie) wciąż są dziewczyny bez perspektyw, z takich czy innych powodów decydujące się na pójście łatwiejszą drogą. I o wiele w przypadku naszych bohaterek- Franki, Broni, Cechny, wybór ten wynikał z biedy, głodu, chęci zakosztowania lepszego życia, dzisiaj dziewczyny oddają się choćby za narkotyki. Dlatego też nie będę oceniać postępowania "Dziewcząt...", zresztą przecież nie o to chodzi. Powieść ta skłania do mnóstwa refleksji, choćby- dokąd zmierza ten świat? Co sprawia, że jesteśmy tymi, kim jesteśmy? Już rówieśniczki naszych babć miały problemy z odnalezieniem sensu w tej wiecznej pogoni za pieniądzem, z zachowaniem szacunku dla siebie samych, by jednocześnie móc- paradoks- godnie żyć. Godnie, czyli nie żebrać, mieć co na grzbiet założyć... Dzisiaj potrzeby ludzi są o wiele bardziej wygórowane. Czy kogoś jeszcze cieszy słońce na majówkę? Czy organizowane są spontaniczne wypady, nie do drogich hoteli, ale "za miasto", po to by po prostu pobyć ze sobą... A dzieci? W młodości swej nasze bohaterki były idealistkami, czytały Prusa, Frania w każdym mężczyźnie doszukiwała się Wokulskiego- co z resztą zapoczątkowało jej upadek, ta jej zbytnia ufność. Ale kto miał tę inteligentną, lecz okrutnie zaniedbanę dziewczynkę, nauczyć życia? Żyła więc Frania historiami z książek które pochłaniała, pisywała wiersze, szukała miłości- tej odrobiny uczucia, którego pozbawiona była już jako dziecko... Jednocześnie doświadczała przy tym za każdym razem zderzenia z rzeczywistością... Zresztą każda z dziewczyn z Nowolipek nie miała łatwego życia, nawet bogatsza od reszty Kwiryna, której przyszło szybko wydorośleć (choć akurat to właśnie Kwiryna, pozornie najmniej atrakcyjna, z warstwą tłuszczyku, zawsze myślała najbardziej trzeźwo i nawet po tragedii, jaką ją spotkała, szybko podźwignęła się na nogi, a nawet rozkręciła rodzinny interes). Każda z nich była inna, każda tak opisana przez Polę Gojawiczyńską, jakby żyła naprawdę, tutaj nie było miejsca na papierowe postaci (z notki na okładce można się dowiedzieć, że w wielu miejscach Autorka posłużyła się doświadczeniami autobiograficznymi). Zgodzę się również, że jest to "najbardziej <<warszawska>> pisarka ostatniego półwiecza" (czytałam wydanie z lat 70-tych XX w., a to zdanie widnieje na okładce).
Opisy przedwojennej Warszawy, mojego miasta, budzą ciekawość. Złapałam się na tym, że próbowałam znaleźć ocalałe z wojennej zawieruchy punkty opisane w powieści- niestety, prócz Ogrodu Saskiego i nazw ulic nie było tego wiele... Dzisiaj na Nowolipkach nie ma przedwojennych kamienic.
"Dziewczęta z Nowolipek" wciągnęły mnie w swoją historię niespiesznie, powoli zabierałam się do lektury, by pod koniec książki nie mogąc się od niej oderwać. Pola Gojawiczyńska zawarła w tej powieści coś, czego nie udaje się wielu autorom- przedstawiła Warszawę w pewnym historycznym momencie, choć książka ta nie jest dokumentem, to o życiu codziennym mieszkańców Warszawy można dowiedzieć się więcej niż z niejednego pamiętnika czy biografii.
Będę chciała przeczytać, jak potoczyły się dalsze losy dziewcząt, opisane w "Rajskiej jabłoni".

Książka wyjątkowa, od której napisania minęło niemal sto lat, a problemy w niej zawarte są wciąż- o ironio, aktualne. Zmieniał się ustrój, różni rządzili naszym krajem, a u samego dołu, w zaułkach podwórek takich jak to na Nowolipkach, wciąż są dziewczyny takie jak Frania, Bronka, Janka, Amelka i Cechna, Kwiryna. Warszawa jest dzisiaj metropolią, jeździmy samochodami i...