Do książki o przygodach mojej imienniczki Alicji musiałam dorosnąć. Jako dziecko znaną bajkę Disney'a widziałam kilkukrotnie, ale była zbyt skomplikowana, bym czerpała z niej tyle, ile z zapartym tchem wyciągam już jako dorosły człowiek. A książka? Do książki w życiu nikomu nie udało się mnie przekonać. Była za ciężka, niezrozumiała - choć pisana prostym językiem. Dopiero gdy trafiłam na dwujęzyczne wydanie w przekładzie Stillera, potrafiłam sięgnąć po nie ponownie, by zobaczyć czy książka z taką złożonością metafor i przekazu faktycznie inaczej jest odbierana przez dorosły umysł.

Nie wiem, kto stwierdził, że jest to książka dla dzieci. Moim zdaniem w dosłownym przekazie jest niezrozumiała dla dziecka, a w języku polskim po prostu płytka. Dlatego doceniam dwujęzyczne wydanie - bo wielu angielskich zwrotów nie da się przetłumaczyć inaczej, w związku z czym traci się znaczenia i podwójne dno sytuacji.

Książka jest kwintesencją absurdu, słowotwórstwa, ukrytych przesłań i życiowych prawd, które przekazywane przez takie postacie jak Kot z Cheshire nadają im odrobiny szaleństwa i jeszcze większego zagmatwania z poplątaniem. Cieszę się, że sięgnęłam po książkę w późniejszym wieku. Wiem, że jako młoda dziewczyna mogłabym jej nie docenić i się zniechęcić. A tak... Tyle słów się przede mną otworzyło! Tyle znaczeń!

Do książki o przygodach mojej imienniczki Alicji musiałam dorosnąć. Jako dziecko znaną bajkę Disney'a widziałam kilkukrotnie, ale była zbyt skomplikowana, bym czerpała z niej tyle, ile z zapartym tchem wyciągam już jako dorosły człowiek. A książka? Do książki w życiu nikomu nie udało się mnie przekonać. Była za ciężka, niezrozumiała - choć pisana prostym językiem. Dopiero...