Zgodnie ze wstępem (zresztą fatalnie napisanym) autorką tego powieścidła jest nastoletnia pannica z prowincji. Na jakiej podstawie wyobraziła sobie realia życia paryskiej socjety - trudno zgadnąć, ale nawet średnio rozgarniętego czytelnika olśni niedbałość, z jaką Rachilde podeszła do takich drobiazgów, jak opinia społeczna, dobre imię, plotki, wzgląd na moralność etc, które w wieku XIX, jak wiadomo, niejednej kobiecie potrafiły zniszczyć życie.

Bohaterami przedziwnego czworokąta są hrabianka (a jakże) Raula, panna tyleż niezależna, co prymitywna w swoich zachowaniach i pomysłach, jej zalotnik, który wiedziony masochistycznym chyba uczuciem spełnia pokornie wszystkie jej zachcianki, jakby nie mógł kazać głupiej babie spadać, wreszcie zabaweczka Rauli, Jakub, oraz jego siostra, niechlujna, brudna sprzedajna dziewka.
To, co zwraca uwagę, to ilość negatywnych cech, jakie autorce udało się nagromadzić w każdej postaci. Zakładam, że to wynik przypadku lub odzwierciedlenie tego, co nastoletnia autoreczka miała w głowie, bo o dobry warsztat jakoś jej nie posądzam.

Raula traci głowę dla Jakuba, a ponieważ sama jest zbyt zdecydowana, niezależna i pewna siebie - czytaj "męska" - robi wszystko, żeby z przyzwoleniem Jakuba lub wbrew niemu wyeksponować wszystko, co w nim "kobiece", nie tylko pod względem cech charakteru, ale również fizycznego piękna.
Te niewinne transwestyczne igraszki są kreowane na straszliwy dramat i źródło wewnętrznego rozdarcia Jakuba, źródło jego głębokiego nieszczęścia; przyczynę, dla której budzi się w nim zgoła kobiece zainteresowanie zalotnikiem Rauli i wreszcie przyczynę całkowitej impotencji. Dzisiejszy czytelnik może wzruszyć ramionami i zapytać, w czym tu w ogóle problem?

Powieścidło to miało fenomenalny potencjał. Niestety, bohaterowie byli nieco bardziej świadomi - żeby nie powiedzieć zepsuci - niż autorka i widać, że Rachilde nie bardzo wiedziała, co z nimi zrobić, skoro znacznie ustępowała im w dekadencji.
A mogło być tak pięknie.

Zgodnie ze wstępem (zresztą fatalnie napisanym) autorką tego powieścidła jest nastoletnia pannica z prowincji. Na jakiej podstawie wyobraziła sobie realia życia paryskiej socjety - trudno zgadnąć, ale nawet średnio rozgarniętego czytelnika olśni niedbałość, z jaką Rachilde podeszła do takich drobiazgów, jak opinia społeczna, dobre imię, plotki, wzgląd na moralność etc,...