I znów morderstwa, których teoretycznie nie można było popełnić, a jednak trupy są. „Rosemary znaczy pamięć” to typowa dla pani Christie opowieść, choć brak tu Poriot’a i panny Marple. I jak zwykle zagadka kryminalna jest tylko reflektorem, który obnaża wzajemne interakcje i ukryte cechy charakteru bohaterów stłoczonych w kółeczku potencjalnych zbrodniarzy.

Tym razem prawie udało mi się odgadnąć, kto był mordercą, aczkolwiek pisarka i tak zaskoczyła mnie swoim rozwiązaniem. Bardzo lubię postaci kobiece u pani Christie – nie są oczywiste, łączą w sobie wiele sprzecznych cech, a ich determinacja w momentach próby budzi podziw. Nawet te, które mają do odegrania w historii rolę gadatliwych, głupich bab, okazują się niezwykle przenikliwe. Jednak tym razem moja uwaga skupiła się na mężczyznach. Zwłaszcza na tym, jak czasami fantastycznie wyostrza im się wzrok i wspinają się na szczyty inwencji pod wpływem odpowiedniego bodźca oczywiście. I tak nic nie pchnie wyobraźni mężczyzny w kierunku rozwikłania zagmatwanego problemu, jak rzucenie podejrzenia na jego ukochaną. To, co stanowiło zagadkę nie do rozwiązanie, migusiem znajdzie wytłumaczenie, gdy trzeba przed całym światem uratować „bezbronną” kobietkę. Z kolei nic tak nie wpływa na poprawę pożycia małżeńskiego jak nawiązanie romansu przez przykładnego męża z piękną idiotką. Nagle się okazuje, że zmysłów żar szybko gaśnie, gdy się go nie zasila intelektem. Inna sprawa, że żona z reguły jest wybitnie wyrozumiała i potrafi przebaczyć niewiernemu tą jego pomroczność jasną – papier wszystko zniesie.

Książki autorstwa Agaty Christie są wielowymiarowe i mają w sobie wiele smaczków. Pisarka doskonale przedstawia psychologiczne aspekty opowiadanej historii, ale też często puszcza oko do czytelników. Tym razem zaskoczył i oczarował mnie fragment:
„Iris była zbyt ospała i zbyt przyzwyczajona do gadatliwości pani Drake, by pytać, dlaczego doktor Gaskell przypomniał ciotce o miejscowym sklepikarzu. Choć gdyby to zrobiła, otrzymałaby natychmiastową odpowiedź: „Ponieważ, kochanie, sklepikarz nazywa się Cranford.” Rozumowanie ciotki Lucilli dla niej samej było krystalicznie jasne.”
Jak dla mnie jest to logika najczystszej wody ;)

I znów morderstwa, których teoretycznie nie można było popełnić, a jednak trupy są. „Rosemary znaczy pamięć” to typowa dla pani Christie opowieść, choć brak tu Poriot’a i panny Marple. I jak zwykle zagadka kryminalna jest tylko reflektorem, który obnaża wzajemne interakcje i ukryte cechy charakteru bohaterów stłoczonych w kółeczku potencjalnych zbrodniarzy.

Tym razem...