Dobrze, że autorka nie zaczyna od historii Rzymu... Tyle tu różnych pokrewnych tematów, nie wnoszących niczego do życiorysu poety.

Dobrze, że autorka nie zaczyna od historii Rzymu... Tyle tu różnych pokrewnych tematów, nie wnoszących niczego do życiorysu poety.

Jana Kasprowicza znamy ze szkolnej ławy. Z nudnych często lekcji języka polskiego. Przyglądamy się krzakowi dzikiej róży wtulonemu w skały i współczujemy limbie próchniejącej. I nie dociera do nas, młodych, że jest to wiersz o nas samych także.
Za tak bardzo nielubianą przez nas w szkole poezją stoją jednak poeci. Ludzie z krwi i kości.
Pani Barbara Wachowicz opowiada właśnie o Kasprowiczu. I nagle wiersze ożywają. Lepiej rozumiemy "Dies irae", dociera do nas sens cyklu sonetów "W chałupie" i "Z chałupy". Bo Kasprowicz z krwi i kości to postać interesująca, z całym swym życiorysem, niewiarygodnie burzliwym oraz cudownym charakterem. To niewiarygodnie sympatyczny mężczyzna, taki ludzki facet z sąsiedztwa, któremu nie tylko możemy zaufać, ale nawet wybaczyć pewne niedoskonałości.
Jesteśmy też świadkami narodzin "kultu" Zakopca :) i Tatr.
No i ten język Pani Wachowicz, ta snująca się gawęda, która nas wciąga w głąb historii i chce się po prostu czytać, i podążać za opowieścią.

Jana Kasprowicza znamy ze szkolnej ławy. Z nudnych często lekcji języka polskiego. Przyglądamy się krzakowi dzikiej róży wtulonemu w skały i współczujemy limbie próchniejącej. I nie dociera do nas, młodych, że jest to wiersz o nas samych także.
Za tak bardzo nielubianą przez nas w szkole poezją stoją jednak poeci. Ludzie z krwi i kości.
Pani Barbara Wachowicz opowiada...

Wachowicz to czarodziejka słowa.

Wachowicz to czarodziejka słowa.