Ciężko ocenić ogólnie cały cykl. Część opowiadań utrzymana jest w podobnej stylistyce i tworzy pewien ciąg (może niekoniecznie przyczynowo-skutkowy, lecz jednak ciąg). Niewątpliwym sukcesem jest wielość punktów widzenia - w każdym z opowiadań pojawia się inny narrator, który opowiada często o tych samych osobach, co narratorzy poprzedni. Minusem jest pewna przewidywalność zakończeń, jednak zapewne w XIX wieku percepcja wśród czytelników była nieco inna. Poza tym nie chodzi Orzeszkowej o utrzymanie "dreszczyku emocji", to nie jest bowiem kryminał. Na uwagę zasługują według mnie szczególnie dwa opowiadania: "Oficer", w którym - poza warstwą fabularną poruszającą ważną tematykę powstańczą - na pierwszy plan wysuwa się chyba aspekt psychologiczny. Głównym bohaterem nie jest młody żołnierz uwięziony przez Rosjan, lecz tytułowy oficer, który zmaga się z własną egzystencją, który nie zna uczuć patriotycznych, ma zaburzoną świadomość swojej osobowości. Z pochodzenia Polak, oddany w dzieciństwie do służby carskiej. Orzeszkowa w ciekawy sposób ukazała wewnętrzną przemianę i walkę o swoje ja. Drugim ważnym opowiadaniem jest "Śmierć domu" - historia niemal pozbawiona historii, okrojona z warstwy fabularnej. To po prostu (i aż) refleksja nad przemijaniem.

Ciężko jest oceniać książki (czy dzieła z jakiejkolwiek dziedziny sztuki) poruszający temat wojny czy powstań. Zawsze istnieje niebezpieczeństwo wpadnięcia w którąś ze skrajności - zbytniej mitologizacji lub zbędnej deheroizacji.

Ciężko ocenić ogólnie cały cykl. Część opowiadań utrzymana jest w podobnej stylistyce i tworzy pewien ciąg (może niekoniecznie przyczynowo-skutkowy, lecz jednak ciąg). Niewątpliwym sukcesem jest wielość punktów widzenia - w każdym z opowiadań pojawia się inny narrator, który opowiada często o tych samych osobach, co narratorzy poprzedni. Minusem jest pewna przewidywalność...