„A jeśli wszystko, co słyszałeś o wampirze Draculi, nie było prawdą?” Na taki tajemniczy blurb natknęłam się na tylnej stronie okładki. Z początku nie wiedziałam, co o tym sądzić. Czyżbym miała przed sobą alternatywną wersję „Draculi” Stokera? Można tak stwierdzić, ale ta powieść jest też jednocześnie ukazywana, jakby była pierwowzorem. Historia, która „zainspirowała” Stokera do napisania swojego dzieła. To byłby nawet ciekawy zabieg, gdyby autorka nie przedstawiła oryginał, jak napisaną dla pieniędzy i rozgłosu niesmaczną fikcję, w której zakłamano totalnie prawdę i wybielono większość postaci. Taka przyjęta narracja i jechanie po znanym i od dawna nieżyjącym autorze było z mojego punktu widzenia po prostu nie fair.

Jednak pomimo tego wymownego wstępu podeszłam do „Zakochanego Draculi” z optymizmem. Z pierwszej połowy książki byłam nawet trochę zadowolona. Akcja rozwijała się w dogodnym dla mojego gustu tempie, różnice pomiędzy książką Essex a powieścią Stokera traktowałam bardziej jako ciekawe i dosyć prawdopodobne rozszerzenia, styl pisarski był elegancki i nie odkryłam żadnych żenujących niespodzianek. Dopiero po śmierci Lucy zaczęło się robić dziwnie. Nie mam nic przeciwko zmianom, ale postacie jako niezależne byty zaczynały się zachowywać, jakby zaatakowała ich jakaś choroba umysłowa.

Zacznijmy jednak od początku. Całą historię poznajemy z perspektywy Wilhelminy Murray, narzeczonej i późniejszej żony Jonathana Harkera. Pisarka przybliżyła nam nie tylko bardziej charakter tej postaci, ale także jej życie. Młoda kobieta pracuje w prestiżowej szkole dla dziewcząt, w której sama się wychowała, pomaga swojej przyjaciółce Kate Reed w dziennikarskiej pracy, jest głosem rozsądku dla swojej drugiej przyjaciółki Lucy Westenry i próbuje przed swoim zamążpójściem poukładać swoje sprawy.

W przeciwieństwie do swoich ekscentrycznych przyjaciółek charakteryzuje się rozwagą, racjonalnością i statecznością. Jest świadoma swojego niekorzystnego położenia w tym ograniczonym dla kobiet środowisku, ale ma też dokładnie sprecyzowane plany. Jednak ten przyziemny świat ulega rozchwianiu. Właściwie już od dzieciństwa towarzyszyły jej niewytłumaczalne zjawiska, jak zabawy z tajemniczymi istotami, rozmowy ze zwierzętami czy też nocne wędrówki. Rodzicom wcale nie podobały się te dziwactwa, za co ją często karali. Po tajemniczej śmierci ojca wysłano ją do szkoły dla przyszłych dam. Lata spędzone w szkole pozornie uśpiły w niej te fantazmaty, ale po latach ożywiają w postaci osobliwych snów, somnambulizmu, realistycznych wizji. Ze wszystkim wiąże się niezmiennie obraz tajemniczego mężczyzny. Przystojny mężczyzna, który nawiedza i opiekuje się nią w różnych etapach jej życia. Ta relacja i tajemnica, która kryje się za mocami Miny, są ze sobą ściśle powiązane.

Nadmierne romantyzowanie postaci Draculi i splatanie go jakąś romantyczną więzią z Miną nie jest żadnym nowym wymysłem. Zostało to mocno spopularyzowane i już na stałe uczepiło się w świadomości odbiorcy i autorów. Nawet nie zauważamy jak kiepski i bezsensowny się ten romans przedstawia. Pani Essex także skręciła poniekąd w tym kierunku. W książce Stokera Dracula jest bezsprzecznym antagonistą. Bliżej mu do wampira Radu z filmów „Podgatunek” niż zakochanego po uszy pięknisia. Masakruje, torturuje niewinnych, gwałci i wyniszcza swoim ofiarom oraz ich bliskim życie. Działa zgodnie ze swoją naturą, a ta opiera się żerowaniu. Mina o tym wie i… naprawdę czułaby wobec mordercy jej przyjaciółki i stręczycielu jej narzeczonego co innego oprócz obrzydzenia, pogardy czy nienawiści?

Autorka także wykreowała alternatywną wersję hrabiego, w której jednak zmieniła tytułowego wampira, wręcz go uniewinniła. Za to osadziła w roli antagonistów tych, którzy zwykle wybawiali świat od potwora. Są nie tylko obrzydliwymi szowinistami, którzy stosują wątpliwej jakości eksperymenty na kobietach, ale także złodziejami. Nawet samemu autorowi przydzielono w tej książce małą niewdzięczną rolę wścibskiego pracownika teatru, który łazi po ludziach i zbiera historie z dreszczykiem dla sensacji. Wiem, nie powinnam porównywać tej książki od dzieła Stokera, ale autorka ze swoimi pomysłami chyba sama do tego prowokuje. Jej wersję można uznać za odświeżającą i w miarę spójną. Pochylono się też trochę nad samą sytuacją kobiet z końca XIX wieku, więc jakiś powiew feministyczny można też gdzieś uchwycić, co jednak wcale mi nie przeszkadzał.

Nie mogę się jednak zgodzić z tym, że „prawda”, która przedstawiła autorka, była bardziej mroczna. Poszybowała ze swoimi pomysłami bardziej w stronę fantasy. Wampiry, które w swoim dziale przedstawiła, mają w sobie też z innych fantastycznych stworzeń. Są to namiętne istoty o niepohamowanym apetycie, któremu zwykły człowiek może łatwo ulec. Nawet bez picia krwi mogą wyrządzić ludziom wiele szkód. Choć przeżywają z nimi bardzo upojne i emocjonujące chwile, mogą szybko stracić nie tylko energię, ale też rozum.

Relacja pomiędzy Miną a hrabią była przedstawiona już w nieco inny sposób. Muszę przyznać, że spodziewałam się, że ten związek pójdzie inną drogą. Autorka zadała sobie tyle trudu, a ostatecznie wyszło, jak wyszło. Ale to można też powiedzieć też o innych mężczyznach, którzy wkroczyli w życie Miny. Dziwna była to książka, ale gdy zaakceptuje się wizję pani Essex, to można spędzić przy tej powieści miło czas.

„A jeśli wszystko, co słyszałeś o wampirze Draculi, nie było prawdą?” Na taki tajemniczy blurb natknęłam się na tylnej stronie okładki. Z początku nie wiedziałam, co o tym sądzić. Czyżbym miała przed sobą alternatywną wersję „Draculi” Stokera? Można tak stwierdzić, ale ta powieść jest też jednocześnie ukazywana, jakby była pierwowzorem. Historia, która „zainspirowała”...

Matko kochana jak ja się męczyłam czytając tą książkę 🙄
Na początku zapowiadało się ok, chociaż wszystko rozwijało się bardzo mozolnie. Nie będę się za długo nad nią rozwodzić, bo nie ma nad czym. Ciężko mi w ogóle określić jaki jest to gatunek książkowy. Niby fantastyka, bo wampiry, ale też trochę erotyk, trochę horror. Pojawiają się jakieś ciała astralne, podróże w czasie i cała masa innych dziwnych wątków. Takiego pomieszania z poplątaniem to jeszcze nie czytałam. 😳

Matko kochana jak ja się męczyłam czytając tą książkę 🙄
Na początku zapowiadało się ok, chociaż wszystko rozwijało się bardzo mozolnie. Nie będę się za długo nad nią rozwodzić, bo nie ma nad czym. Ciężko mi w ogóle określić jaki jest to gatunek książkowy. Niby fantastyka, bo wampiry, ale też trochę erotyk, trochę horror. Pojawiają się jakieś ciała astralne, podróże w czasie...

No cóż, temat wampirów nigdy sie nie znudzi. Nowe odsłony ich tajemnic i natury pozwala niejednemu autorowi wbić sie w kanon mody. Autorka jednak spróbowała wejść w kanon klasyki wpisując inny obraz słynnej historii Draculi i Miny. Nowe odkrycie jakże dobrze znanego nam romansu

No cóż, temat wampirów nigdy sie nie znudzi. Nowe odsłony ich tajemnic i natury pozwala niejednemu autorowi wbić sie w kanon mody. Autorka jednak spróbowała wejść w kanon klasyki wpisując inny obraz słynnej historii Draculi i Miny. Nowe odkrycie jakże dobrze znanego nam romansu

Mieszane uczucia. spodziewałam się paranormal - romance, więc to, iż okazało się, że opowieść jest czymś więcej, z nieźle zbudowanymi postaciami i rozwiniętą fabułą jest na plus. Natomiast - głupota bohaterki i jej skakanie z kwiatka na kwiatek - irytujące, dłuuuuuugie dochodzenie do sedna - również, no i za dużo zbędnych opisów - całkiem męczące.
Dla kogo? Spodoba się osobą, które czytały Stokera i nie do końca były zachwycone tą opowieścią i jej prostotą. Troszkę feministyczna powieść.
A ja? W sumie sama nie wiem czy mi się podobało.

Mieszane uczucia. spodziewałam się paranormal - romance, więc to, iż okazało się, że opowieść jest czymś więcej, z nieźle zbudowanymi postaciami i rozwiniętą fabułą jest na plus. Natomiast - głupota bohaterki i jej skakanie z kwiatka na kwiatek - irytujące, dłuuuuuugie dochodzenie do sedna - również, no i za dużo zbędnych opisów - całkiem męczące.
Dla kogo? Spodoba się...

Na pewno jest to inna historia na temat Draculi, niż tą którą każdy tyle razy słyszał, albo oglądał. Ale czy inna znaczy lepsza?
W tym wypadku tak, co jest niewiarygodne. Mimo, iż "Zakochany Dracula" jest naprawdę dobrze napisany mam małe zastrzeżenia. Mianowicie bardzo długo rozwijała się akcja, a najgorsze jest to że i tak do końca nie była pokazana miłość Draculi i Miny. Chodzi mi o to że autorka za długo z tym zwlekała przez co historia ich miłości nie jest zrozumiała. Sądziłam, że autorka bardziej się skupi właśnie na ich miłości, ale i tak jest tutaj więcej pokazane niż w innych opowieściach na temat Draculi.
Spodziewałam się czegoś lepszego, ale i tak się nie zawiodłam. Parę rzeczy bym zmieniła, ale i tak polecam bo w końcu ktoś skupił się na historii kobiety a nie jak zwykle na mężczyznach dla których kobiety to służące.

Na pewno jest to inna historia na temat Draculi, niż tą którą każdy tyle razy słyszał, albo oglądał. Ale czy inna znaczy lepsza?
W tym wypadku tak, co jest niewiarygodne. Mimo, iż "Zakochany Dracula" jest naprawdę dobrze napisany mam małe zastrzeżenia. Mianowicie bardzo długo rozwijała się akcja, a najgorsze jest to że i tak do końca nie była pokazana miłość Draculi i Miny....

Postać tajemniczego Draculi – krwiożerczego wampira – od lat inspiruje reżyserów, scenarzystów i pisarzy. Tym razem po klasyczną XIX-wieczną historię Brama Stokera sięgnęła amerykańska autorka, Karen Essex, która postanowiła opowiedzieć tę mroczną i mrożącą krew w żyłach opowieść nieco inaczej – kładąc nacisk na emocje i uczucia głównej bohaterki – Miny Murray.

[...]
Zakochany Dracula okazał się dla mnie wyzwaniem, któremu podołałam z satysfakcją. Powieść powinna przypaść do gustu kobietom oraz bardziej wymagającym nastolatkom, znudzonym schematycznymi romansami. W tej książce wielka miłość została ukazana w zupełnie innym świetle. Historia Miny i Draculi jest również miłą odskocznią od dobrodusznych wampirów, jakimi w ostatnich latach uraczył nas rynek literacki.

Pełna recenzja: http://efantastyka.pl/zakochany-dracula-karen-essex

Postać tajemniczego Draculi – krwiożerczego wampira – od lat inspiruje reżyserów, scenarzystów i pisarzy. Tym razem po klasyczną XIX-wieczną historię Brama Stokera sięgnęła amerykańska autorka, Karen Essex, która postanowiła opowiedzieć tę mroczną i mrożącą krew w żyłach opowieść nieco inaczej – kładąc nacisk na emocje i uczucia głównej bohaterki – Miny Murray.

[...]...

Wciągająca opowieść

Wciągająca opowieść

Plusy:
- podoba mi się, że powieść jest z punktu widzenia kobiety. Lubię kobiecą perspektywę, bo zwykle znacznie więcej mówi o świecie, o realiach czasów, o przyziemnych, a jakże istotnych rzeczach.
- podoba mi się zmiana wątku Lucy - przyczyny jej małżeństwa, powody jej śmierci, całe to urealnienie postaci
- podoba mi się rys feministyczny - Kate Reed i jej poglądy, rozważania Miny nad ewolucją kobiet i mężczyzn, szczególnie zaś zdanie, że kobiety nie pochodzą od aniołów, tylko od tych samych zwierząt, co mężczyźni
- podobają mi się opisy szpitala dla obłąkanych - choć może "podobają się" to nie jest dobre słowo. Opisy są mocne i przejmujące.

Minus:
- nie wiem czemu, ale ksiażka mi się straaaasznie dłużyła. Choć jak się zastanawiam, to nie wiem, co bym wycięła z niej. Jakoś tak brak tej historii dynamiki, a jednocześnie rozważania nie są na tyle wciągające, żeby przyjąć, że jest to książka z gatunku skłaniającego do refleksji.

Plusy:
- podoba mi się, że powieść jest z punktu widzenia kobiety. Lubię kobiecą perspektywę, bo zwykle znacznie więcej mówi o świecie, o realiach czasów, o przyziemnych, a jakże istotnych rzeczach.
- podoba mi się zmiana wątku Lucy - przyczyny jej małżeństwa, powody jej śmierci, całe to urealnienie postaci
- podoba mi się rys feministyczny - Kate Reed i jej poglądy,...

Świetnie napisana. Uwielbiam powieści związane tematycznie z Draculą. Ta nie zawiodła.

Świetnie napisana. Uwielbiam powieści związane tematycznie z Draculą. Ta nie zawiodła.

Z początku zapowiadało się naprawdę dobrze, istne szaleństwo na samym początku książki, lecz czym dalej w las tym gorzej. Po pewnym czasie dla mnie stała się mdła i nie możliwością jest na ten moment jej dokończenie. Zostało kilka stron, ale zdecydowanie mi nie śpieszono.

Z początku zapowiadało się naprawdę dobrze, istne szaleństwo na samym początku książki, lecz czym dalej w las tym gorzej. Po pewnym czasie dla mnie stała się mdła i nie możliwością jest na ten moment jej dokończenie. Zostało kilka stron, ale zdecydowanie mi nie śpieszono.