Od zawsze lubiłam kryminały, książki detektywistyczne. Niestety trudno było mi znaleźć taką, w której główni bohaterowie nie zachowywaliby się, jak detektywi pomimo faktu, że nimi nie są. Cieszę się również wtedy, kiedy taka powieść jest napisana trochę żartobliwym tonem. Dlatego dzieła Joanny Chmielewskiej bardzo mi się podobają. Kiedy przeczytałam opis „Torebek i morderstwo” autorstwa Dorothy Howell wiedziałam, że przypadnie mi ona do gustu. Jak widać znam siebie, ponieważ ta pozycja wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie.


Opowiada ona o Haley Randolph, 24–latce z nogami top modelki uzależnionej od kupowania torebek. W swojej kolekcji ma: Pradę, Luisa Vuitona itd. Innymi słowy: kocha markowe torby. Pracuje w prestiżowej firmie prawniczej Pike & Warner, jednak żeby móc pozwolić sobie na drogie rzeczy, dorabia również w domu towarowym Holt’s. Wszystko się komplikuje, kiedy znajduje swojego martwego przełożonego w Damskiej Bieliźnie. Podejrzenia zostają skierowane przeciwko niej, szybko traci pracę, jako księgowa i zostaje jej jedynie wykonywać firmowy uśmiech sklepu: „Oczywiście, że możesz”. Kobieta nie poprzestaje na tym, postanawia doprowadzić śledztwo do końca i odkryć, kto jest zabójcą.

Już od pierwszych stron uśmiech nie schodził z moich ust. Przy „Torebkach i morderstwie” nie da się nudzić i nie śmiać. Teksty głównej bohaterki są zabawne i inteligentne, a cała książka mimo tego, że jest bardzo lekką powieścią, trzyma odpowiedni poziom.

Wszystko w tej książce jest dokładnie zaplanowane, dzięki czemu ze wszystkich pozornie nieważnych rzeczy tworzy się cała struktura powieści i jej fabuła. Nawet wątki, które na początku wydają się być jedynie dodatkiem, mają swój głębszy sens.

W „Torebkach i morderstwie” została zachowana równowaga między żartobliwym tonem i kiczem, choć – jak dobrze wiemy – bardzo łatwo przekroczyć tą granice. Autorka bardzo sprawnie manewruje słowami oraz całą kompozycją powieści. Ma wyjątkowo ciekawy styl pisania, który nie nudzi, dzięki czemu książkę czyta się na jednym wdechu.

Co do bohaterów, to mogłabym się przyczepić jedynie do tego, że pisarka trochę za bardzo starała się opisać ich charaktery, przez co w niektórych miejscach odnosiłam wrażenie, że czytam charakterystykę postaci, a nie książkę. Co do nich samych, to nie mam im nic do zarzucenia. Co więcej, bardzo ich polubiłam. Jak już wspomniałam, Haley nie da się nie lubić. Jest to wyjątkowa postać i w żadnej innej powieści nie spotkałam się z kimś takim. Nasza główna bohaterka nie lubi zaprzątać sobie głowę męczącymi i smutnymi rzeczami, woli myśleć o tym, który strój będzie jej pasował do nowej torebki. Dawno nie czytałam o tak barwnej i kolorowej postaci. Dzięki niej cała książka żyła własnym życiem.

Rozbrajające są również opisy, przez to, że narratorem została Haley. Niektóre teksty w książce zostały tak skomponowane, że od razu łapiemy w nich podtekst erotyczny, którego – jak się później okazuje – nie ma. Naprawdę rzadko pisarzom udaje się wykiwać czytelników w taki sposób, jak zrobiła to pani Dorothy Howell.

Pomimo tego, że książka bardzo mi się podobała, nie jest to powieść wysokich lotów. „Torebki i morderstwo” to lekka i nieskomplikowana powiastka, do której nic nie mam. Niestety została napisana dość schematycznie, przez co nie można mówić tutaj o ciekawym pomyśle i przełomie w świecie literatury kryminalnej. Już dawno w czytaniu kryminałów przestało nam chodzić o to, by po prostu dowiedzieć się, kto zabił/ukradł. Teraz chcemy się również przy tym dobrze bawić i przyznaję, że tutaj pisarka się sprawdziła. Niestety, co za dużo to niezdrowo i w tym przypadku muszę stwierdzić, że ta powieść po prostu mi się przejadła.

„Torebki i morderstwo” to w gruncie rzeczy dobra książka. Pomimo tego, wszechobecnymi żartami nie udało się zakryć faktu, że ta powieść jest dość szablonowa i nie można tu mówić o niesamowitym arcydziele.

„Torebki i morderstwo” polecam osobom, które lubią powieści kryminalne z nutką humoru, który jest tylko dodatkiem, a nie daniem głównym. Sądzę, że czytelnik, który nie przepada za takimi książkami, nie przekona się do tej pozycji i na pewno mu się ona nie spodoba.

Od zawsze lubiłam kryminały, książki detektywistyczne. Niestety trudno było mi znaleźć taką, w której główni bohaterowie nie zachowywaliby się, jak detektywi pomimo faktu, że nimi nie są. Cieszę się również wtedy, kiedy taka powieść jest napisana trochę żartobliwym tonem. Dlatego dzieła Joanny Chmielewskiej bardzo mi się podobają. Kiedy przeczytałam opis „Torebek i...