Gdybym miała jednym słowem opisać Kambodżę, byłoby to określenie: bomba. I wcale nie chodzi tylko o cudowne zabytki, baśniowe pałace, malownicze krajobrazy i rajskie ogrody. Chodzi o miny. Przede wszystkim o miny. O ogrom min, rozsianych po całym kraju.

Martyna odwiedza kobiety, które pracują w zorganizowanej grupie zajmującej się rozminowywaniem kraju. To niesamowicie odważne kobiety, które każdego dnia narażają życie drepcząc po wybuchowych polach, aby zapewnić bezpieczeństwo i dobrą przyszłość swoim rodzinom. Niekiedy wynika to z konieczności wyżywienia najbliższych.

Tam każdy krok to ryzyko i niepewność. Co roku wiele osób przypłaca utratą zdrowia lub trwałym kalectwem poprzez przypadkowe trafienie na minę. Statystyki przerażają. Podobnie zresztą jak krwawa historia Kambodży, która do dziś jest przykładem dla innych państw mających problem z minami.

"Mina nie zna traktatów pokojowych, działa wiele lat po zakończeniu wojny. Nie wybiera ofiar, nie odróżnia cywila od żołnierza, przyjaciela od wroga, dorosłego od dziecka."

Mimo wszystko społeczeństwo Kambodży uchodzi za bardzo pogodne i uśmiechnięte. Zwłaszcza kobiety (bo o nie się tu głównie rozchodzi), które po ciężkim dniu w palącym słońcu, na zaminowanym polu mają czas i ochotę zająć się sobą. Ściągnąć opancerzony kombinezon i oddać się zabiegom kosmetycznym.

Niesamowita historia.

Gdybym miała jednym słowem opisać Kambodżę, byłoby to określenie: bomba. I wcale nie chodzi tylko o cudowne zabytki, baśniowe pałace, malownicze krajobrazy i rajskie ogrody. Chodzi o miny. Przede wszystkim o miny. O ogrom min, rozsianych po całym kraju.

Martyna odwiedza kobiety, które pracują w zorganizowanej grupie zajmującej się rozminowywaniem kraju. To niesamowicie...