Victor Orwellsky ma być podobno polskim Danem Brownem. Wymusza to niejako, aby napisany przez niego „Kod władzy” był takim polskim „Kodem da Vinci”. Mój sceptycyzm odnośnie tego typu określeń jest tym większy, im głośniej i częściej się nimi szafuje. W tym przypadku trudno było powiedzieć o dalece zakrojonej promocji i tym samym o wielu przedpremierowych pochwałach na kredyt. Dla mnie super – z całkiem neutralnym nastawieniem zabrałem się za lekturę.

W Watykanie źle się dzieje. Nieznany zabójca uśmierca jednego z najwyższych dostojników kościelnych. Pada podejrzenie, że głównym celem może być sam papież. Tysiąc kilometrów na północ w polskich Szymanach odbywają się nocne lądowania bliżej niezidentyfikowanych samolotów. Transporty osób i kontenerów nie są oficjalnie odnotowywane, a całość jest otoczona grubą zasłoną tajemnicy. Tymczasem w Londynie umiera tajny agent zatruty radioaktywnym izotopem. Czy te pozornie odległe zdarzenia mają ze sobą bezpośredni związek?? Marc i Monik – dwójka niemieckich dziennikarzy podejmuje się niebezpiecznego zadania zbadania sprawy u źródła, z nadzieją, że ta przyniesie im Pulitzera.

Muszę być całkowicie szczery. Autor jako debiutant pokazał, że ma talent. I to taki, którego pozazdrościć mogą mu niejedni doświadczeni pisarze (nie tylko polscy). Nie sili się na nadpisywanie kart historii wymyślnymi teoriami spiskowymi – znajduje je w historycznych niedopowiedzeniach i tajemnicach. Płynnie łączy zdarzenia, bez konieczności prowadzenia czytelnika za rękę. Na dodatek akcja osadzona jest nie zakamarkach Wenecji, ulicach Paryża czy kościołąch watykańskich a prawie całkowicie na terenie Polski. Wszystko wydaje się takie jasne, że czytając książkę miałem wrażenie, iż zabranie się za podobną tematykę w moim przypadku zaowocowało by podobnymi zaskakującymi wnioskami.

Warto jednak odgrodzić się małym murem od całego tego spiskowego szaleństwa i podchodzić do tematu na chłodno. Potok informacji i kontrowersyjnych teorii może okazać się zgubny dla czytelnika, który poczuje się niczym Mel Gibson w „Teorii spisku”. W pewnym momencie miałem wrażenie, że autor wszędzie widział drugie dno – i wszystkie przesłanki wydawały się jak najbardziej wiarygodne. Wierzyć czy nie wierzyć? Przypuszczam (albo inaczej – mam nadzieję), że nie wszystkie wydarzenia nawiązują bezpośrednio do naszej rzeczywistości. Książka stanowi raczej punkt zaczepienia dla ‘człowieka szukającego’, który czuje, że nie wszystko się mu mówi. To instrukcja szukania zawoalowanych mechanizmów rządzących współczesnym światem.

Mam tylko jedno zastrzeżenie i mały żal do autora. Fabuła z końcem książki zostaje niespodziewanie ucięta. Żadnej płynności czy zamykania kolejnych epizodów i wątków. Co prawda główny wątek jest zakończony, ale na szybko i niedbale. Czuję, że ma to związek z zapowiedzią wydania kolejnej książki – „Tajemnicy czternastej bramy”. Jednak nie zostało to ani wprost powiedziane przez autora, ani też zaznaczone w fabule. Przez to właśnie, czytelnik zostaje z wielkim apetytem na dalsze rozdziały, których nie ma, i nie wie co ma ze sobą począć. Osobiście liczę na to, że szybko dostanę w swoje ręce ciąg dalszy, który pozwoli zaspokoić mój głód spiskowych teorii dziejów.

Chyba właśnie dla tego głodu czyta się takie książki. Mogę zapewnić, że „Kod władzy” jednocześnie go zaspokaja i podkręca, dając tym samym nie lada rozrywkę dla wymagającego czytelnika :)

[Recenzja pierwotnie opublikowana na blogu www.zakladnik-ksiazek.pl]

Victor Orwellsky ma być podobno polskim Danem Brownem. Wymusza to niejako, aby napisany przez niego „Kod władzy” był takim polskim „Kodem da Vinci”. Mój sceptycyzm odnośnie tego typu określeń jest tym większy, im głośniej i częściej się nimi szafuje. W tym przypadku trudno było powiedzieć o dalece zakrojonej promocji i tym samym o wielu przedpremierowych pochwałach na...