Tak pisać historię potrafią tylko Anglosasi. Narracja bardzo zajmująca. Wiele rozdziałów czytałem z wypiekami na twarzy. Rozdział o Aleksandrze Wielkim wykorzystałem na lekcji z gimnazjalistami. Autor otwarcie mówi o tym z jakiej pozycji pisze. Niekiedy ma podejście mocno apologetyczne. Szczególnie w kontekście udowadniania nieomylności papieskiej, albo prymatu papieskiego, kiedy argumenty stają się niekiedy mocno karkołomne (nawet katoliccy historycy i teologowie fundamentalni uważają, że w sensie praktycznym były jedynie przesłanki do prymatu papieskiego przed V wiekiem, ale w praktyce był to dogmat nieodkryty aż do wielkich papieży V i VI wieku). Ogromnym plusem jest dla mnie pisanie historii z punktu widzenia jednostek. Postacie, które przedstawia, żyją. Poznajemy Ireneusza, Atanazego, Orygenesa, Konstantyna. Autor nie pozostaje tylko nad przedstawieniem faktografii, ale stara się rysować portrety psychologiczne. Cały czas zajmuje stanowisko - niekiedy gani, niekiedy entuzjastycznie chwali, czasem dość patetycznie stawia na piedestale. Ilość ciekawostek, anegdot, no i bajeczny styl. Czyta się to świetnie. Aż szkoda, że taki styl pisania posiada w Polsce tak niewiele postaci jak Jasienica, Besala, czy prof. Nowak. Ze wszystkich tomów Carrolla ten pierwszy chyba mimo wszystko był najsłabszy (pomimo że i tak był według mnie świetny!). Tomy 2-4 są kapitalne. Szkoda, że V i VI tom napisany jest już po śmierci przez żonę na podstawie notatek i artykułów autora. Nie mają już tego polotu i tylko chwilami zawierają te charakterystyczne dla Carrolla oceny i dygresje. Szkoda, bo właśnie XIX i XX wiek to był okres, w którym historyk amerykański się specjalizował.
Minusem pracy jest jedynie jej polemiczny, czasem wręcz apologetyczny charakter. Miejscami dla mnie autor przekracza granicę rzetelności historycznej i usilnie stara się przedstawić fakty zgodnie z bronioną tezą. Nawet jako katolik miałem z tym problem. Historyk we mnie miejscami się burzył. Na kilkaset stron było takich przypadków z 5. Jeżeli potrafi się przejść ponad tym, praca jest godna polecenia. Polemiczny charakter przypisów tłumacza (uwaga z recenzji poniżej), był faktycznie miejscami zaskakujący. Rzadko spotyka się taką polemikę.

Tak pisać historię potrafią tylko Anglosasi. Narracja bardzo zajmująca. Wiele rozdziałów czytałem z wypiekami na twarzy. Rozdział o Aleksandrze Wielkim wykorzystałem na lekcji z gimnazjalistami. Autor otwarcie mówi o tym z jakiej pozycji pisze. Niekiedy ma podejście mocno apologetyczne. Szczególnie w kontekście udowadniania nieomylności papieskiej, albo prymatu papieskiego,...