Nie znałam wcześniej przygód Holmesa w wersji książkowej. Jakoś nigdy zbytnio mnie nie interesowały jego przygody. Fakt znałam kilka i gdzieś obiło mi się o uszy ich rozwiązanie, ale najzwyczajniej w świecie Sherlocka kojarzyłam tylko z ironicznego uśmiechu Roberta Downey Jr. i tego tonu głosu, kiedy mówił „Watsonie!”, podczas gdy Jude Law przewracał oczami. Naturalnie było jeszcze mnóstwo innych filmów, czy seriali opartych na przygodach detektywa. Powstało również mnóstwo książek, których autorzy wzorowali się na historiach stworzonych przez Doyle'a.
Jednym z nich jest Anthony Horowitz, twórca Nowego Sherlocka Holmesa.

„Dom jedwabny” to książka, po którą sama bym nie sięgnęła. Udało mi się ją wygrać w konkursie u Agaty i tak zaczęła się moja przygoda z sympatycznym detektywem.

Od pierwszego zadania wiedziałam, że przepadłam. W stylu doktora Watsona jest coś co mnie strasznie zaciekawiło. Nie wiem jak on to zrobił, ale czułam się jak mieszkaniec dawnej Anglii, pijący kawę i czytający poranną gazetę, a w niej wszystko o Sherlocku. Dawno żadnemu autorowi nie udało się mnie zaciekawić praktycznie od pierwszej strony.

Muszę jednak powiedzieć, że z czasem mój entuzjazm troszeczkę osłabł. Do fabuły, czy opowieści zaczęła wkradać się szara rzeczywistość i momentami miałam wrażenie, że za chwilę zasnę. W jednym miejscu nie było wcale opisów, by za chwilę zarzucić mnie taką ilością, że musiałam przerwać czytanie, bo mnie to nużyło.

Nie mam porównania do oryginału, bo jak wspominałam wcześniej nigdy mnie to nie kręciło. „Dom jedwabny” był ciekawy i całkiem dobrze się czytało, ale sama końcówka bardzo mnie rozczarowała. Nie wiem czy w każdej opowieści o Holmesie jest tak dziwny finał. Liczyłam na jakiś wielki skandal, wielkie bum, a dostałam raczej resztkami tej bomby, chociaż miałam wrażenie, że jestem w epicentrum.

Właściwie to nie wiem dla kogo jest książka Horwitz'a. Nie mogę powiedzieć, że dla fanów detektywa, bo ja nim nie jestem, a przeczytałam powieść od deski do deski i uważam, że nie zmarnowałam swojego czasu, może nie padłam na kolana i nie krzyczałam „więcej..więcej”, ale najzwyczajniej w świecie odpoczęłam przy lekturze „Domu jedwabnego”, a to w książkach cenię najbardziej.

Nie znałam wcześniej przygód Holmesa w wersji książkowej. Jakoś nigdy zbytnio mnie nie interesowały jego przygody. Fakt znałam kilka i gdzieś obiło mi się o uszy ich rozwiązanie, ale najzwyczajniej w świecie Sherlocka kojarzyłam tylko z ironicznego uśmiechu Roberta Downey Jr. i tego tonu głosu, kiedy mówił „Watsonie!”, podczas gdy Jude Law przewracał oczami. Naturalnie...