Na forum dla przyszłych matek wirtualnie spotykają się kobiety, które połączyła wspólna tragedia-poronienie.t worzą wątek, który staje się dla nich przestrzenią sacrum, miejscem, gdzie mogą się wyżalić, wygadać i wyrzucić z siebie wszystko, co nie pozwala wrócić do normalnego życia. W swojej małej grupie wsparcia czują, że są rozumiane. Nie znają się osobiście, ale są dla siebie znacznie większym oparciem, niż ich życiowi partnerzy.

Każda z tych kobiet jest inna, każda historia jest niepowtarzalna. Anna to zachowawcza katoliczka, Dominika-niezależna tłumaczka języka hiszpańskiego, Mariola-nieco infantylna, lecz sympatyczna młoda mężatka, Ewa zbuntowana młoda dziewczyna. Łączy je wszystkie to samo poronienie i pragnienie zostania mamą czy to w przyszłości czy już teraz oraz wypełnienia przytłaczającej ciszy pod sercem...

To, co medycyna nazywa poronieniem, porodem przedwczesnym albo też niepowodzeniem położniczym, dla większości rodziców jest śmiercią dziecka, na które czekali. Mimo wielu apeli i różnych akcji wciąż brakuje dla tej śmierci zrozumienia i szacunku.

Książka przesycona emocjami, ciekawa, wciągająca. I co najważniejsze nie jest skierowana tylko i wyłącznie do kobiet, które również przeżyły w swoim życiu taką tragedię jaką jest poronienie. I związane z tym wszelkie inne problemy natury fizycznej jak i najtrudniejsze do pokonania natury psychicznej. Kolejnym problemem związanym z poronieniem jest to jak taka kobieta jest traktowana przez lekarzy i pielęgniarki w szpitalu. Często słyszy się o przypadkach gdzie kobieta po poronieniu lub też przed jego farmakologicznym wywołaniem leży na sali w otoczeniu szczęśliwych przyszłych mam. Nie należy tutaj też zapomnieć o służbie zdrowia, która to traktuje sam płód jako „zarodek” który nie miał szans przeżycia czy też „resztka” do usunięcia. Po takim traumatycznym pobycie w szpitalu kobieta wychodzi stamtąd z mieszanymi uczuciami, że dziecko było, lecz tak naprawdę go nie było. Bo jakby nie było terminologia medyczna jest bezlitosna. Książka posiada również pozytywny aspekt, jak to mówią po deszczu często przychodzi słońce, w tym przypadku po poronieniu często pojawia się długo oczekiwana kolejna ciąża i zdrowe dziecko.
By opisać tematykę poronień posilałam się stronami zajmującymi się tą trudną tematyką. Na jednej z nich znalazłam informację o której również była mowa w książce, a bez książki o czymś takim bym na pewno nie wiedziała jest dzień dziecka utraconego.

Idea Dnia Dziecka Utraconego:
Idea Dnia Dziecka Utraconego oraz przeżywania października jako miesiąca pamięci dzieci zmarłych narodziła się w Stanach Zjednoczonych. Robyn Bear, doświadczywszy sześć razy tragedii poronienia (jedno z jej dzieci zmarło właśnie 15 października), doszła do wniosku, że zarówno rodzice, jak i rodzeństwo, dziadkowie czy dalsza rodzina, potrzebują dnia, który będzie poświęcony pamięci zmarłych dzieci. Kobieta, tracąc kolejne ciąże, nie otrzymała wsparcia ani od pracowników szpitala, ani od najbliższych. Tym trudniej było jej pogodzić się z tym, co się stało. Pomysłem stworzenia dnia pamięci podzieliła się z koleżanką - Lisą Brown. Ona również doświadczyła dramatu poronienia. Razem postanowiły przeciwstawić się wszystkim, którzy radzili żyć, jak gdyby nigdy nic. „Nie, życie nie idzie dalej, straciłam dziecko. Synek był dla mnie ważny i nigdy go nie zapomnę” - powiedziała L. Brown po kolejnym poronieniu w 17 tygodniu ciąży. Lisa i Robyn zaczęły tworzyć grupy wsparcia i doprowadziły do tego, że 15 października został przez Kongres Stanów Zjednoczonych uznany za Dzień Pamięci Dzieci Nienarodzonych i Zmarłych.

W Polsce Dzień Dziecka Utraconego po raz pierwszy obchodzono w 2004 r. Z roku na rok coraz więcej rodziców bierze udział w Mszach św. oraz różnego rodzaju publicznych akcjach poświęconych zmarłym dzieciom. Pragną przez to powiedzieć, że doświadczyli ogromnej straty i nie chcą udawać, iż nic się nie stało. Że to, co się wydarzyło, zmieniło ich życie i wcale nie chcą o tym zapominać.

Utrata dziecka w wyniku poronienia jest jednym z najtrudniejszych momentów w życiu kobiety. Zwykle zdarza się w sytuacji, gdy nie jesteśmy na to przygotowani. A po prawdzie mało kiedy jesteśmy na to przygotowani. Zresztą trudno w ogóle się na to przygotować. Czasem sprawy tak świetnie zaplanowane i ułożone w głowie, nawet na długo wcześniej, a cała ciąża i to, co po niej, nagle wymykają się zupełnie spod kontroli. Wszystko ulega zmianie, a plany zawaleniu. W momencie dowiedzenia się o ciąży zaczyna się wyobrażanie sobie jej przebieg, planowanie szczegółów, aż do szczęśliwego rozwiązania. Wydaje nam się, że jesteśmy teraz paniami nie tylko swojego życia, ale także życia dziecka. Dlatego poronienie powoduje, że kobieta często jest w niewyobrażalnym szoku. Dodatkowo bardzo trudno odnaleźć jakikolwiek sens tego, co się dzieje. Towarzyszą temu liczne pytania i obwinianie siebie: dlaczego mnie to spotkało? Co zrobiłam źle? I znów, dlaczego? A jak widać nie ma jednoznacznych przyczyn takiego stanu rzeczy.

Jak dowodzą badania, to aż 75% wszystkich poronień ma miejsce w pierwszym trymestrze ciąży, czyli przed upływem 12. tygodnia. Największą grupę, bo ponad 60% stanowią poronienia wynikające z nieprawidłowości w budowie i rozwoju zarodka.

Poronienia można wyróżnić na takie dwa typu:
- wczesne - jednoczasowe - dochodzi do nich w pierwszym trymestrze ciąży. Na tym etapie ciąży jajo płodowe stanowi dość jednolitą, pokrytą kosmkami masę. W chwili poronienia bez problemu oddziela się od błony śluzowej macicy i najczęściej jest wydalane przez organizm w całości. Ponieważ zarodek znajduje się w nienaruszonym worku owodniowym ten rodzaj poronienia nazywany jest poronieniem zupełnym i objawia się zewnętrznym krwawieniem.
- późne - dwuczasowe - do utraty dziecka dochodzi pomiędzy początkiem drugiego, a trzeciego trymestru ciąży. W okresie tym łożysko jest już w pełni wykształcone, a poronienie przebiega dwuetapowo. Zaczyna się od skurczy po których następuje pęknięcie pęcherza owodniowego, rozwarcie szyjki macicy, a następnie wydalenie przez organizm płodu i łożyska.

Na forum dla przyszłych matek wirtualnie spotykają się kobiety, które połączyła wspólna tragedia-poronienie.t worzą wątek, który staje się dla nich przestrzenią sacrum, miejscem, gdzie mogą się wyżalić, wygadać i wyrzucić z siebie wszystko, co nie pozwala wrócić do normalnego życia. W swojej małej grupie wsparcia czują, że są rozumiane. Nie znają się osobiście, ale są dla...