Z żalem muszę stwierdzić, iż ta książka może stać się sztandarowym przykładem tego czym różni się gadulstwo od gawędziarstwa. Przedzierałam się przez nią niczym goły przez maliny, usiłując zrozumieć, o czym chciała napisać autorka. Niestety, pisała głownie o niezbyt ciekawych pokojach hotelowych, byle jakiej pogodzie, o tym co zjadła lub czego nie wypiła, jeśli był to alkohol, a także o nieuprzejmych ludziach. Odniosłam wrażenie, że autorka głownie obserwuje świat, a jeśli już wchodzi w relacje międzyludzkie, to nie umie spotkania przenieść na papier, zamienić go w ciekawą historię. Książka swoją formą stanowi swoisty dziennik podróży, niestety dość chaotyczny, pełen odniesień i skojarzeń jasnych tylko dla pisarki. Bardziej przypomina spisywane na bieżąco notatki, luźne myśli, które nie zostały poddane rzetelnej redakcji. Jak bardzo bywa niezrozumiała niech posłuży przykładem ten oto cytat: „W przydrożnym barze do czarnej kawy dostaję cukier w saszetkach - równo ułożone banknoty euro, dwa po dwadzieścia, jena dwusetka. Do herbaty dokładają kolejne. W sumie 920 euro! Mam jeszcze śmietankę My Day w plastiku. Nie wiem jak inni, ale ja pod swoim miałam motocykl. Koniec lenistwa, trzeba jechać dalej”. Naprawdę nie zrobiłam żadnych skrótów. Są dziełem autorki. Mam również zastrzeżenia do szaty graficznej. Zdjęcia pojawiają się losowo i nie ilustrują przedstawianych historii. A szkoda, bo może pomogłyby stworzyć klimat i przykuć uwagę czytelnika. Brak w tej książce informacji, choćby podstawowych o opisywanych zabytkach. Najwięcej danych dotyczyło głównej drogi w Bukareszcie, która miała być lepsza niż Pola Elizejskie w Paryżu. Jednym słowem porzuciłam książkę gdzieś w połowie i zabrałam się za kolejne przygody Hajera. Ten to dopiero umie bawić czytelnika. Doprawdy nie rozumiem, dlaczego pisarka została nagrodzona przez National Geographic Traveller, gdy jest tylu innych bardziej godnych kandydatów.

Z żalem muszę stwierdzić, iż ta książka może stać się sztandarowym przykładem tego czym różni się gadulstwo od gawędziarstwa. Przedzierałam się przez nią niczym goły przez maliny, usiłując zrozumieć, o czym chciała napisać autorka. Niestety, pisała głownie o niezbyt ciekawych pokojach hotelowych, byle jakiej pogodzie, o tym co zjadła lub czego nie wypiła, jeśli był to...