Już w dzieciństwie nużyły mnie opowieści dla dzieci, które kończyły się zawsze szczęśliwie. Spoglądałam na świat, który istniał wokół mnie, tę szarą rzeczywistość i coś mi się nie zgadzało. Ludzie płakali, umierali, rozstawali się, a w książkach dla dzieci wszystko się zawsze układało. Powoli zaczęłam dochodzić do wniosku, że ktoś mnie okłamuje...

Kiedyś udało mi się wedrzeć do pokoju starszego brata dorwałam się do jego książek. On patrząc na mnie doszedł do wniosku, że z bajek ma na półce tylko Andersena. I tak pierwszy raz w moich dłoniach zagościł Pan Andersen i chyba już nigdy go nie wypuszczę. Jeśli można zakochać się w nieszczęściu to właśnie to przydarzyło się mnie. U Andersena uwielbiam to, że istnieje różnorodność emocji. Bohaterowie nie zawsze mają uśmiechnięte twarze, czasem ich życie przepełnione jest wyłącznie smutkiem. Ale wiecie co? Właśnie to u Andersena jest cudownie i piękne. Autor nie oszukuje, poprzez baśniowe historie pragnie pokazać, że świat może być zarówno dobry jak i zły.

To Andersen jako pierwszy nauczył mnie, że miłość pociąga za sobą szaleństwo. To on mówił do mnie o tym, że zakochani potrafią oddać wszystko za odwzajemnienie ich uczuć. I co najważniejsze, to dzięki Andersenowi nauczyłam się, że trzeba kochać całym sercem, ale pamiętać o tym, żeby nie utracić siebie w walce o serce drugiej osoby...

Już w dzieciństwie nużyły mnie opowieści dla dzieci, które kończyły się zawsze szczęśliwie. Spoglądałam na świat, który istniał wokół mnie, tę szarą rzeczywistość i coś mi się nie zgadzało. Ludzie płakali, umierali, rozstawali się, a w książkach dla dzieci wszystko się zawsze układało. Powoli zaczęłam dochodzić do wniosku, że ktoś mnie okłamuje...

Kiedyś udało mi się...