Nie wiem dlaczego ale byłem przekonany, że Edmund Niziurski nie żył już od dawna. A tu się okazuje, że jeszcze w latach 90-tych pisał i to niemało.

Nie ma co mówić o fabule książki, bo to jest bardzo "niziurska" książka dla młodzieży a ja młodzieżą przestałem być zanim ją napisano, więc ona nie dla mnie, choć nie czyta się źle nawet po pięćdziesiątce.

Natomiast ktoś ją polecił w radio jako świetny obraz Polski okresu transformacji. I rzeczywiście! Pod tym względem to jest genialne! Sam już wiele z tego okresu zapomniałem a raczej gdzieś mi to wmiotło w zakamarki pamięci. Małe sklepiki, szemrane biznesiki, blachoszczęki, różne małomiasteczkowe mafie, ćwierćlegalane połączenia państwowo-prywatne, długi i odzyskiwanie długów przez "windykatorów" (a tak naprawdę to jakichś bandziorów), bezrobocie, bezrobocie strukturalne, strach przed bezrobociem, szara strefa, ciemnoszara strefa, czarna strefa, kradzieże samochodów i ich wyposażenia, przewalanki, nawalanki i podpalanki. To jest tu tłem ale bardzo ważnym, grającym jedną z głównych ról.

Dobrze, że taka książka powstała. Tym, którzy to przeżyli, pozwoli pamiętać jak było. Ci, którzy są za młodzi, i tak nie uwierzą - według nich najprawdopodobniej był to okres rozsprzedawania kraju mlekiem i miodem płynącego.

Książkę wydano w 1996 ale w "Płomyku" była drukowana w 1991, do momentu aż "Płomyk" nie spłonął w ogniu młodego kapitalizmu. I takie coś Mistrz pisał na bieżąco. Rewelacja!

Nie wiem dlaczego ale byłem przekonany, że Edmund Niziurski nie żył już od dawna. A tu się okazuje, że jeszcze w latach 90-tych pisał i to niemało.

Nie ma co mówić o fabule książki, bo to jest bardzo "niziurska" książka dla młodzieży a ja młodzieżą przestałem być zanim ją napisano, więc ona nie dla mnie, choć nie czyta się źle nawet po pięćdziesiątce.

Natomiast ktoś ją...