Po „Ołówek” sięgałam dwukrotnie. Pierwszy raz, kiedy sama dowiedziałam się o swojej chorobie i wtedy zajęta walką nie zwróciłam uwagi na to, co faktycznie w tej książce jest ważne. Jawiła mi się jako kolejny dziennik i sprawozdanie z cierpień. Teraz kiedy wiem, że ja kolejny raz wygrałam sięgnęłam po książkę powtórnie, by dostrzec to co powinnam zobaczyć za pierwszym razem. Pozycja bowiem to nie pamiętnik chorej kobiety, a „życiownik”, który powinien przeczytać każdy, kto żyje pędząc między pracą, obowiązkami, komu na codzienne życie brakuje doby. Katarzyna Rosicka w bardzo prosty i cudowny sposób dotknęła chyba wszystkich aspektów naszego życia, począwszy od kobiecości, którą mimo strasznej choroby zachowała, poprzez uczucia między mężczyzną a kobietą, na relacjach przyjacielskich, rodzinnych i rodzicielskich skończywszy. Pełna życia, piękna kobieta, rozwodzi się z mężem, ojcem swojej trójki dzieci, który w pewnym momencie najzwyczajniej przestaje jej imponować, rzuca się w wir pracy i niezbyt udanych życiowych wyborów żeby po krótkim czasie dowiedzieć się o śmiertelnej chorobie. I tu rozpoczyna się dramat nie tylko związany z brakiem kontroli nad własnym ciałem, ale w dużej mierze spowodowany wcześniejszym stylem życia. Jaskrawo przedstawiony obraz coraz większego chłodu emocjonalnego w jej otoczeniu, obcesowo zwracające się dzieci, niezrozumienie kolejnych opiekunek, nietrwałe przyjaźnie i wreszcie postać mężczyzny który ze strachu przed chorobą odchodzi, to tło bitwy którą toczy autorka ze swoim cierpieniem. W bardzo otwarty sposób zobrazowała również sytuację chorych i ich odczucia, sposób opieki nad osobami przewlekle chorującymi, brak zrozumienia i niechęć do przełamania barier psychicznych, brak przystosowania instytucji do spotkania z człowiekiem niepełnosprawnym.
Książka napisana została bardzo przystępnym językiem, co powoduje, że czyta się ją błyskawicznie, lecz czy tak naprawdę o to chodzi, aby ją przeczytać i odstawić na półkę? To już pozostawiam kolejnym czytelnikom, którym polecam zapoznanie się z tą pozycją…

Po „Ołówek” sięgałam dwukrotnie. Pierwszy raz, kiedy sama dowiedziałam się o swojej chorobie i wtedy zajęta walką nie zwróciłam uwagi na to, co faktycznie w tej książce jest ważne. Jawiła mi się jako kolejny dziennik i sprawozdanie z cierpień. Teraz kiedy wiem, że ja kolejny raz wygrałam sięgnęłam po książkę powtórnie, by dostrzec to co powinnam zobaczyć za pierwszym razem....