Dolina umarłych to kolejne moje spotkanie z duetem Jane Rizzoli i Maury Isles. Tess Gerritsen jak dotąd mnie nie zawiodła i byłem ciekawy co tym razem przygotowała. Jak potoczą się dalsze przygody bohaterek i czy tym razem również wyjdzie obronną ręką. Moja ciekawość zaowocowała sięgnięciem po książkę, aby się przekonać.
Maura Isles wyrusza na zjazd patologów do Wyoming i wszystko idzie po jej myśli, ale po drodze ze względów na złą pogodę wypada samochodem z drogi i trafia do opuszczonej wioski Królestwo Boże. Po kilku dniach zostaje znaleziony samochód wraz z czterema ciałami. W poszukiwanie zaangażowana jest Detektyw Jane Rizzoli. Nie wierząca we wszystko dotyczące zaginięcia przyjaciółki postanawia sama dowiedzieć się prawdy, która może być niebezpieczna.
W pierwszych rozdziałach autorka skupia się na Maurze Isles i jej przygodach podczas podróży na zjazd patologów. W drodze samochód z powodu śnieżycy wypada z drogi i w poszukiwaniu schronienia trafia do wioski Królestwo Boże sprawiającego wymarłe wrażenie. Pozostawione jedzenie jakby mieszkańcy zaraz mieli wrócić, znalezione martwe zwierzęta i rozpoczęta budowa domów. Wszystko wydaje się podejrzane i strasznie dziwne. Autorka przedstawia obraz wymarłej i skrywającej nie jedną tajemnice wioskę w świetny sposób. Podczas czytania można poczuć pewne napięcie wzbudzane odkryciami jakie dokonują bohaterowie odcięci od świata w niezbyt gościnnym miejscu podczas zimy. Zdani na własne siły muszą stawić czoło niebezpieczeństwom i przeżyć. Drugim wątkiem, który zostaje po pierwszych rozdziałach rozpoczęty dotyczy poszukiwań Jane Rizzoli swojej przyjaciółki. Znaleziony samochód z czterema ciałami powoduje smutną wiadomość dla niej, ale pani detektyw nie daje do końca wiary prawdzie i jak zwykle zaczyna drążyć w poszukiwaniu śladów oraz prawdy o swojej przyjaciółce. Autorka oprócz tego skupia się bardzo na przedstawieniu i pogłębieniu tła obyczajowego. Dostajemy przemyślenia i obrazy z życia bohaterek powieści, na których w większości tym razem skupia uwagę nieraz kosztem wątku kryminalnego. Możemy obserwować kłopoty i dylematy Maury względem swojego dotychczasowego życia. Poznajemy jej bardziej ludzką twarz, której tym razem wykreowany obraz odbiegał znacznie od tego wczesnego. Tak samo rzecz ma się z Jane Rizzoli, gdzie możemy poznać jej relacje z mężem i kłopoty z niesfornym dzieckiem. Poświęcając więcej miejsca właśnie takim relacją, wątek śledztwa zostaje przesunięty na drugi plan kosztem tła obyczajowego. Spodziewając się thrillera kryminalnego jaki dostawaliśmy można poczuć nutkę zawodu podczas czytania, lecz autorka nie zapomniała o wątku kryminalnym, który jest obecny, ale dopiero w drugiej części książki zaczyna grać pierwszoplanową rolę. Poruszany tutaj temat sekt i wykorzystywanie ludzi do własnych celów przez osoby uważających się za proroków wypada bardzo dobrze. Oddani często fanatycznie swojemu przywódcy mogą popełnić wiele zbrodni, często wykorzystani do strasznych celów, poddani praniu mózgu zostają włączeni do wspólnoty i wypełniają jego rozkazy. Obraz sekty wykorzystującej dostępne media do własnych celów nie powinien być nikomu obcy. Manipulują nie tylko ludźmi, ale również mediami kreując złudny obraz pokrzywdzonych i mijają się z prawdą. Najczęściej w mediach informacje skierowane są do osób zagubionych, mających jakieś problemy i kłopoty, którymi w łatwy sposób można manipulować. O takich sektach słyszy się od czasu do czasu, a często nawet o ciemnych ich stronach. Autorka stworzyła ponury obraz właśnie takiej religijnego fanatycznej sekty, której członkowie zrobią wiele dla swojego przywódcy. Skrywającej nie jedna tajemnice i strzegącej swojej prywatności.
Głównymi bohaterkami są dwie znane nam postacie. Jane Rizzoli ukazana zostaje w roli żony i opiekunki dziecko co kontrastuje z wcześniejszym jej wizerunkiem twardej policjantki. Jej sylwetkę autorka jak zwykle świetnie nakreślił po każdym względem i nie sposób nie polubić bohaterki, która wypada sympatycznie. Kolejną znaną postacią jest Maura Isles uwikłana w romans i mająca swoje kłopoty, która też wiele nie ma wspólnego ze swoim wczesnym wizerunkiem z poprzednich tomów. Jej sylwetkę nakreślono pod względem psychologicznym świetnie i jest obok Rizzoli moją ulubioną postacią. Ze względu na skupienie się na relacjach i tle obyczajowym ich postacie zostały pogłębione bardziej niż oczekiwałem.
Najbardziej wyróżniającą się postacią jest Szczurek próbujący przeżyć w tym zapomnianym przez ludzi zakątku. Jego sylwetkę stworzył autor w sposób ciekawy i pomimo swojego zachowania wzbudził sympatie. Wraz z psem Miśkiem, który chociaż wydaje się groźny , lecz nieraz bardzo przydał się im podczas przygody. Pozostałe drugoplanowe i trzecioplanowe postacie wypadły dobrze i nieraz widać, ze miały do odegrania jakąś rolę w całej historii. Jeżeli chodzi o relacje pomiędzy bohaterami zostały nakreślone świetnie. Nieraz zachowanie Maury było zastanawiające, lecz pod silnym naciskiem zaistniałych sytuacji i emocji, nie mogę powiedzieć, ze coś mi tutaj nie pasowało. Jak zwykle dialogi są świetnie poprowadzone i nie nudne albo irytujące. Do tego też nie mogę się przyczepić.
Książka nie pozbawiona została wartkiej akcji i szybko postępujących wydarzeń. Dlatego nudzić się nie można. Sama fabuła wciąga od pierwszej strony i trzyma w garści do ostatniej. Historia nie pozbawiona jest pewnych niuansów. Spodziewałem się thrillera kryminalno - medycznego jak zwykle serwuje autorka. Tym razem dostałem coś na kształt powieści sensacyjnej, przygodowej, obyczajowej z dodatkiem romansu. Taki miks gatunkowy, sprawnie napisany, gdzie znajdziemy odniesienia do sekt i ukazujący ich działanie. Może to próba wyjścia z wypracowanego schematu, ale moim zdaniem całkiem udana. Drugą sprawą jest tło obyczajowe, które pełni ważniejszą przez dłuższy czas rolę w historii i autorka skupia się na przybliżenie różnych problemów dotyczących bohaterek książki. Wątek kryminalny schodzi na drugi plan względem obyczajowego. Szkoda, bo mogła autorka stworzyć mroczny thriller przedstawiający działanie sekt, z którymi muszą się zmierzyć bohaterki. Dopiero w drugiej części książki zaczyna się pomału pojawiać wątek kryminalny aż do wysunięcia go na pierwszy plan, który nabiera szybkiego rozpędu i nawet znajdziemy później trochę makabry. Dolina umarłych została osadzona na ciekawym pomyśle i znajdziemy odniesienia do sekt, które przypominają te z jakimi można się spotkać w różnych relacjach lub książkach poświęconym tego rodzaju tematowi. Autorka ukazuje pewien mechanizm stojący za wszystkim dotyczącym wspólnoty i mający ostrzegawczy wydźwięk przed tego typu zgromadzeniach. Wplecenie w historie takiego pomysłu udało się znakomicie i bardzo spodobało mi się.
Po książce spodziewałem się ciekawej historii, która mnie wciągnie w swoje odmęty i nie puści aż do samego finału. Oczekiwania miałem spore i nie zawiodłem się. Autorka wie jak wzbudzić zainteresowanie czy emocje jakie pojawiały się na początku lub w czasie odkrywania tajemnicy wioski. Potrafi w sposób przystępny, ale obrazowy nakreślić fabułę, która trzyma w napięciu i mnie tak wciągnęła, że przeczytałem bardzo szybko. Nie mogłem się oderwać i nie żałuje czasu poświęconego na lekturę. Warta przeczytania powieść, ale tylko wtedy, gdy ma się za sobą poprzednie tomy. Tutaj autorka kontynuuje wątki lub rozwija relacje bohaterek znane z poprzednich części i dlatego można poczuć pewne zagubienie podczas czytania jeśli nie czytało się poprzednich części przygód Rizzoli oraz Maury. Jestem zadowolony, ze sięgnąłem po nią i na pewno nie jest to ostatnie spotkanie z twórczością pani Tess Gerritsen. W niedługim czasie planuje przeczytać kolejną książkę z przygodami dwójki bohaterek.
Polecam.

Dolina umarłych to kolejne moje spotkanie z duetem Jane Rizzoli i Maury Isles. Tess Gerritsen jak dotąd mnie nie zawiodła i byłem ciekawy co tym razem przygotowała. Jak potoczą się dalsze przygody bohaterek i czy tym razem również wyjdzie obronną ręką. Moja ciekawość zaowocowała sięgnięciem po książkę, aby się przekonać.
Maura Isles wyrusza na zjazd patologów do Wyoming i...