Jane Austen to jedna z najbardziej znanych angielskich pisarek, uwielbiana przez wielu czytelników, również przeze mnie. Czytałam jej wszystkie powieści, pozostały mi jedynie trzy ,,nowelki” - ,,Lady Susan”, ,,Watsonowie” i ,,Sanditon”, z którymi w końcu postanowiłam się zapoznać.

,,Lady Susan”
Jedyna dokończona historia z tego zbioru. ,,Lady Susan” to krótkie opowiadanie epistolarne. Tytułowa lady Susan nie jest młodą panną na wydaniu jak to bywa u Austen, a kobietą dojrzałą, wdową z młodziutką córką. Co więcej, nie jest nawet postacią pozytywną. To kokietka i intrygantka, która udaje szlachetną damę troszczącą się o rodzinę, a jedynie przed swoją przyjaciółką Alicią odsłania swoje prawdziwe oblicze. Po przypadkowym wywołaniu skandalu lady Susan wyjeżdża na wieś do szwagra i jego rodziny. Chce tam znaleźć sobie odpowiedniego męża, a także wydać za mąż córkę, która mocno ciąży matce.
Lady Susan jest bez wątpienia egoistką i manipulantką, ale z jakiegoś powodu wzbudziła we mnie więcej sympatii niż reszta bohaterów. Catherine, którą teoretycznie powinnam uważać za poszkodowaną, wydawała mi się nadęta i zapatrzona w siebie, a Fredericka, której powinno się kibicować, irytowała mnie swoją naiwnością i uległością. Lady Susan jest kobietą, która próbuje przetrwać w świecie przyjaznym jedynie mężczyznom. Jest silna, dumna i ma poczucie własnej wartości, podobnie jak inne bohaterki Austen, choć w jej wypadku objawia się to w mniej przyjazny sposób niż u Elżbiety Bennet czy Emmy Woodhause. I podczas lektury nasunęła mi się refleksja, czy nawet gdyby lady Susan była lepszą matką czy wierniejszą ukochaną, nadal nie byłaby skazana na ostracyzm z powodu tej siły i dumy. Austen kreśli świat w którym ideałem kobiety jest ta uległa, bez własnego zdania i poddająca się wpływom innych. Lady Susan, chociaż teoretycznie niesympatyczna, skojarzyła mi się ze Scarlett O’Harą, która przez konserwatywne społeczeństwo została uznana za niemalże zło wcielone, tylko dlatego, że miała swoje zdanie i troszczyła się o własny byt. W ogóle Austen rewelacyjnie kreśli w tej nowelce społeczeństwo, subtelnie, a zarazem dobitnie wyśmiewając jego wady i podążanie za konwenansami, co świetnie widać w oburzeniu matki, że jej córka ośmieliła się sama z siebie zakochać czy liście w którym ojciec tłumaczy synowi, że dzieci żenią się ,,dla szczęścia swojego i rodziców”. Żałuję, że ta historia jest taka krótka, bo miała duży potencjał na coś innego, oryginalnego, odróżniającego się od klasycznych książek Austen.
Ocena: 5/6 i 8/10
,, (…) urażona w swej dumie kobieta, która daje zamknąć sobie usta komplementami, zasługuje na miano bezgranicznie głupiej.”

,,Watsonowie”
Niedokończona powieść, pracę nad nią przerwała śmierć ojca Austen. Bohaterką jest dziewczyna, której imię w dzisiejszych czasach budzi natychmiastowe skojarzenia, chociaż w czasach Austen niczym się nie wyróżniała – nasza ,,heroina” nazywa się Emma Watson. Emma to dziewczyna z ubogiej rodziny przygarnięta przez bogatszych krewnych, podobnie jak Frank Churchill z ,,Emmy” czy Fanny Price z ,,Mansfield Park”. Właśnie weszła w wiek młodzieńczy i zaczyna bywanie na salonach. Emma jest bohaterką całkiem sympatyczną i to jest główny plus tych kilkudziesięciu stron. Jest nieśmiała niczym Fanny Price, altruistyczna jak Anna Elliot, ale posiada też dumę, rozsądek i energię Elżbiety Bennet. Niestety, przez te trochę ponad pięćdziesiąt fabuła wcale się nie rozkręciła, właściwie nie wiadomo o co do końca będzie chodziło w tej książce. Styl jest jak zwykle bardzo przyjemny, a postacie barwne, ale sama akcja jest po prostu nudna. Irytowały ciągle ubolewanie nad tym, że Emma nie ma jasnej cery, bo ja należę do tych nieco bardziej opalonych😉 Z posłowia możemy się dowiedzieć jaki Austen miała pomysł na dalszą fabułę i przyznam, że bardzo mi się on spodobał. Myślę, że gdyby pisarka skończyła tą książkę, byłaby ona naprawdę ciekawa i miła w czytaniu, teraz to jednak zaledwie szkic. Trudno było mi ocenić ten wstęp, ale ze względu na postać Emmy, styl autorki i pomysł na dalszy ciąg, ocena nadal jest wysoka.
Ocena: 4/6 i 6/10
,, Szczęście jednego członka rodziny jest szczęściem dla wszystkich.”
,,Sanditon”
Kolejna niedokończona książka Austen, pracę nad nią przerwała śmierć autorki. Fabuła zaczyna się podobnie jak w ,,Opactwie Northanger” – młoda panienka z dobrego domu, Charlotte, razem z nowo zaprzyjaźnioną rodziną wyjeżdża do nowej miejscowości wypoczynkowej – nie Bath, lecz Sanditon. W uzdrowisku zbierają się same indywidualności z którymi nasza bohaterka nawiązuje znajomości. Książkę czyta się przyjemniej i z większym zainteresowaniem niż ,,Watsonów”, jednak podobnie jak w przypadku tamtej historii, tutaj również po pierwszych kilkunastu rozdziałach trudno odgadnąć w jaką stronę miała zamiar potem pójść Austen. Wiem, że powieść została dokończona przez współczesną autorkę, jednak w serii Kolekcja Romantyczna mamy do czynienia tylko z rozdziałami napisanymi przez Austen. W tym wstępie do powieści nie brakuje ironicznego humory, ciekawych postaci i różnych uwag nad brytyjską klasą średnią, czyli wszystkiego za co kochamy Austen. Autorka krytykuje modny w tamtych czasach nurt sentymentalny w literaturze – nie krytykuje samych powieści, których była wielbicielką, ale osoby, które budują swoje wyobrażenie o rzeczywistości na podstawie romantycznej i awanturniczej literatury. Być może ,,Sanditon” miał być czymś w rodzaju poważniejszego ,,Opactwa Northanger”.
Ocena: 4,5/6 i 7/10
,, Świat dzieli się na silnych i słabych, na tych, którzy potrafią i nie potrafią działać, ci pierwsi zaś muszą dokładać starań, by nie ominęła ich żadna okazja do niesienia pomocy.”

Te trzy opowiastki nie pozwolą w pełni docenić kunsztu Austen, więc są przeznaczone raczej dla jej wielbicieli, którzy zatęsknili za stylem angielskiej pisarki. Chociaż same historie mogą nie zachwycać, to język i sposób kreacji świata budzi natychmiastowy podziw. Ten zbiór sprawił, że zatęskniłam za pisarstwem Austen i być może za jakiś czas zrobię sobie powtórkę lektury jej powieści.

Ocena całości: 4,5/6 i 7/10

Jane Austen to jedna z najbardziej znanych angielskich pisarek, uwielbiana przez wielu czytelników, również przeze mnie. Czytałam jej wszystkie powieści, pozostały mi jedynie trzy ,,nowelki” - ,,Lady Susan”, ,,Watsonowie” i ,,Sanditon”, z którymi w końcu postanowiłam się zapoznać.

,,Lady Susan”
Jedyna dokończona historia z tego zbioru. ,,Lady Susan” to krótkie opowiadanie...