„”Dziennik powstańca” przeczytałem dwukrotnie i gotowy jestem wygłosić długą pochwałę. Jest to świetna proza i fakt, że napisał ją młodzieniec, budzi moją zazdrość” – myślę, że słowa Zbigniewa Herberta są znakomitą rekomendacją tej książki. Kierowałam się nimi, kupując egzemplarz w księgarni. Niebagatelne znaczenie miał również fakt, że autor, czyli Zbigniew Czajkowski-Dębczyński ps. „Deivir” walczył w Powstaniu Warszawskim w szeregach słynnego batalionu „Parasol”, a jego dowódcą był Krzysztof Kamil Baczyński. Po wojnie autor dziennika był jedynym żyjącym świadkiem śmierci Baczyńskiego i mógł wskazać miejsce jego pochówku.

„Deivir” spisał wspomnienia kilka miesięcy po powstaniu. Nie miał zamiaru ich publikować. Zmienił zdanie po koniec lat sześćdziesiątych i zadedykował tę książkę siedmiu przyjaciołom, którzy polegli. Jednemu z nich poświęcił cały rozdział – 23 sierpnia: „Deivir” i „Baszkir” patrzą na konanie swego 17-letniego przyjaciela, który został postrzelony w głowę. Ranny wyje. Lekarz nie chce mu zrobić opatrunku, bo wie, że chłopak umrze za kwadrans, a bandaże są potrzebne innym chorym, którzy mają szansę na przeżycie. „Deivir” i „Baszkir” odchodzą od zmysłów, słuchając krzyków swego kolegi i nie mogąc mu w żaden sposób pomóc. Straszna scena. Bardzo realistycznie opisana.

„Dziennik powstańca” naprawdę warto przeczytać.

„”Dziennik powstańca” przeczytałem dwukrotnie i gotowy jestem wygłosić długą pochwałę. Jest to świetna proza i fakt, że napisał ją młodzieniec, budzi moją zazdrość” – myślę, że słowa Zbigniewa Herberta są znakomitą rekomendacją tej książki. Kierowałam się nimi, kupując egzemplarz w księgarni. Niebagatelne znaczenie miał również fakt, że autor, czyli Zbigniew...