Z czystej przekory rozpoczęłam czytanie zbioru od drugiego tomu opowiadań. Na swoją obronę mam tyle, iż przynajmniej opowiadania znajdujące się tam czytałam jedno za drugim, bez zerkania na ostatnią stronę. A korciło niewymownie.
W tej części znajduje się czternaście opowiadań, zwykle nie powiązanych ze sobą w żaden sposób. Po przeczytaniu całości, mam już swoich "ulubieńców" ale żeby sprawiedliwość oddać całemu zbiorowi, o nich na koniec.
Pierwszym z opowiadań jest Opowieść Artura Gordona Pyma z Nantucket. Co do samego dzieła – czytało się nierówno – moim momentem zwątpienia był okres, kiedy główny bohater dryfuje po oceanie. I nie dlatego, iż nic się nie działo. Wprost przeciwnie, ilość nieszczęść które spadają na bohaterów piętrzyła się tak niesamowicie, że końca ich wyglądałam z niecierpliwością. Ta część uświadomiła mi jednak jak bardzo przywiązałam się do tego opowiadania.
Co do reszty - koniecznie wspomnieć należy o opisach. Nie wierzę, że to piszę - ale ciekawszego opisu zwyczajów Pingwina Królewskiego i Albatrosa nie dane mi już zapewne będzie ujrzeć na oczy. Tak samo rzecz się ma z opisami oceanu – tu dopiero widać siłę fantazji Autora. Poza tym, mamy wszystko co charakterystyczne dla Poego - tajemnica, groza, moralne dylematy. A o zakończeniu słowa nie napiszę. Ot, tak.
Wielkie figury natomiast to opowiadanie gdzie nie sposób się nie uśmiechnąć. Przy tym nieocenione źródło inwektyw. Mój język wzbogacił się o co najmniej kilka.
Cztery bydlęta w jednej skórze – krótkie opowiadanie, z tym jednym minusem, iż nijak nie mogę się bydląt doliczyć. Kładę to na jednak na karb własnych matematycznych ułomności.
Jak napisać blackwoodowski artykuł i Przykra historia– moje ulubione utwory z całego tomu. Jakże taki artykuł napisać?
Niech wystarczy to co poniżej:
"Pierwszą konieczną po temu rzeczą jest dostać się w takie opały jak jeszcze nikt dotychczas". I potem jest już tylko lepiej.
Nie ma rady, resztę wskazówek trzeba samemu przeczytać. Wspaniała pozycja dla każdego początkującego dziennikarza. Czytam zaśmiewając się do łez. I mała uwaga – należy czytać jedynie z Przykrą historią – bardzo porządnym przykładem arcydzieła spisanego w blackwoodowskim stylu.
Człowiek który się zużył – opowiadanie, w którym poziom mojej irytacji wzrastał wraz z poziomem irytacji narratora. I nie żeby to zdołało mnie do lektury zniechęcić, zadziałało wprost odwrotnie – ze złości musiałam doczytać do końca.
Trzy niedziele w tygodni - czyli rzecz o tym jak przechytrzyć sprytnego. Intrygujące. Pomysłowe.
Okulary – dramatyczna historia miłosna, z morałem w tle. Jako, ze już ładnych parę lat i ja okulary noszę – rozumiałam stosunek do nich Napoleona doskonale. I tak samo jak on nauczkę dostałam – cieszę się że nie aż tak wielką.
Anioł Dziwnych Przypadków – krótka historyjka o tym, że Anioł Stróż Aniołowi nierówny. Bo doprawdy – czy można wątpić w Anioła jedynie dlatego że sepleni, i przypomina bardziej baryłkę rumu niż jasnowłose dziecię? Historia raczej dla miłośników A.E. Poe, niż dla szerszego grona czytelników.
Tyś nim jest – dobrze napisana historia kryminalna, która to zjednała sobie od pierwszej strony całą moją niepodzielną uwagę.
Kariera Literacka JWP Fintiflucha Boba – kolejny wspaniały zbiór inwektyw. Z ciekawostek - ostateczne rozprawienie się z Pismem świętym, Boską Komedią i Homerem. Bo tylko Fintifluch Bob "wielkim poetą był".
Tysięczna i druga opowieść Szecherezady – pokazała mi jedno - szczerość nie popłaca. Chociaż po stronie zysków – mamy w końcu zakończenie opowieści.
Sfinks – to opowiadanie mnie przygnębiło. Każdy ma problemy – to bezsporne. Niektórzy nawet wyolbrzymione. Ale z takim monstrum jeszcze się nie spotkałam.
Zaesowanie agapitu - poziom absurdu sięgnął zenitu, i właściwie to odetchnęłam przy końcu lektury.
Reasumując – to czego się spodziewałam, i jeszcze więcej. Styl Poe jest nie do podrobienia - i ten zbiór jest tego pięknym przykładem. Nakłaniam do czytania, a jakże - z tym iż początkującym dawkować radzę ostrożnie, z umiarem, dla wielbicieli - bez ograniczeń.

Z czystej przekory rozpoczęłam czytanie zbioru od drugiego tomu opowiadań. Na swoją obronę mam tyle, iż przynajmniej opowiadania znajdujące się tam czytałam jedno za drugim, bez zerkania na ostatnią stronę. A korciło niewymownie.
W tej części znajduje się czternaście opowiadań, zwykle nie powiązanych ze sobą w żaden sposób. Po przeczytaniu całości, mam już swoich...