najlepsze: "Wielkie figury", "Jak napisać blackwoodowski artykuł", "Przykra historia", "Człowiek, który się zużył" i "Anioł dziwnych przypadków"

najlepsze: "Wielkie figury", "Jak napisać blackwoodowski artykuł", "Przykra historia", "Człowiek, który się zużył" i "Anioł dziwnych przypadków"

Świetny zbiór opowiadań. Polecam

Świetny zbiór opowiadań. Polecam

W moim przekonaniu prekursor horroru, fantasy, literatury gotyckiej i mixu tych gatunków. Kojarzy mi się współcześnie z Koontzem. Lubię takie klimaty!

W moim przekonaniu prekursor horroru, fantasy, literatury gotyckiej i mixu tych gatunków. Kojarzy mi się współcześnie z Koontzem. Lubię takie klimaty!

Mroczne i pełne melancholii nowele autorstwa Poe to niezła gratka i lektura obowiązkowa dla miłośników gatunku. Lektura idealna na listopadowe wieczory.

Mroczne i pełne melancholii nowele autorstwa Poe to niezła gratka i lektura obowiązkowa dla miłośników gatunku. Lektura idealna na listopadowe wieczory.

Prawdziwy mistrz grozy!! Pamiętam jak się bałem podczas czytania 'Zagłady domu Usherów' Dla wszystkich miłośników horrorów.

Prawdziwy mistrz grozy!! Pamiętam jak się bałem podczas czytania 'Zagłady domu Usherów' Dla wszystkich miłośników horrorów.

Ocenianie tak wspaniałego autora opowiadań byłoby haniebne dla mej osoby. Składam pokłony jego osobie, i tylko żałować, że spod jego reki nie wyjdzie więcej tak wspaniałych rzeczy

Ocenianie tak wspaniałego autora opowiadań byłoby haniebne dla mej osoby. Składam pokłony jego osobie, i tylko żałować, że spod jego reki nie wyjdzie więcej tak wspaniałych rzeczy

Wielki Edgar Allan Poe, a ja daję jego opowiadaniom ocenę 'dobrą'? Jakim prawem? Inaczej po prostu nie mogę.
Doceniam tego pisarza głównie za poezję oraz to, że jako jeden z pierwszych autorów zainteresował przyszłych twórców tematami grozy, horroru i sił nadprzyrodzonych. Ale jednego mu nie daruję - czemu w swoich opowiadaniach pisał tak długie wstępy, a potem część właściwą skrócił do niewielkiej liczby linijek?! Samo przebrnięcie przez np. początek, gdzie z dużymi szczegółami opisuje swoje uczucia do kobiety, która potem umiera, było dla mnie męczarnią. I tak w całym zbiorze opowiadań, na które akurat trafiłam. Może moje odczucia wynikają z tego, że mam inne podejście do horrorów, trochę się tego naoglądałam, poza tym jestem starsza i inaczej wyobrażałam sobie te opowiadania... Nie wiem, ale Poe najbardziej irytował mnie tymi wydłużonymi w nieskończoność początkami.
Co do fabuł opowiadań, to z mojej strony polecam dwa tytuły - 'Berenice' (zęby będą mi się śnić po nocach) oraz mój ulubiony 'Czarny kot'. Drugie opowiadanie jest po prostu mistrzostwem, najlepsze w całym tym zbiorze. Szkoda, że nie znalazłam drugiej tak genialnej historii...
Szanuję Poego, ale mojego uwielbienia nie zdobył. Nic na to nie poradzę.

Wielki Edgar Allan Poe, a ja daję jego opowiadaniom ocenę 'dobrą'? Jakim prawem? Inaczej po prostu nie mogę.
Doceniam tego pisarza głównie za poezję oraz to, że jako jeden z pierwszych autorów zainteresował przyszłych twórców tematami grozy, horroru i sił nadprzyrodzonych. Ale jednego mu nie daruję - czemu w swoich opowiadaniach pisał tak długie wstępy, a potem część...

Mój pierwszy kontakt z literaturą tego autora. Udany. Jednocześnie poznaje opowiadania w oryginale. Naprawdę godna polecenia pozycja.

Mój pierwszy kontakt z literaturą tego autora. Udany. Jednocześnie poznaje opowiadania w oryginale. Naprawdę godna polecenia pozycja.

Pierwszy tom zbioru opowiadań jest dla mnie wielkim zaskoczeniem. Z racji pewnego zbiegu okoliczności zacząłem od części II i byłem nią zachwycony ze względu na poczucie humoru i niebanalność tekstów. Przyznam, że mocno zdziwił mnie fakt, iż dosyć często w trakcie lektury pierwszego tomu najzwyczajniej się męczyłem. Oczywiście znalazło się kilka opowiadań tak dobrych jak te, które występują w drugim tomie, ale dominowały te, które mi nie przypasowały do gustu. Z tych, które mi się szczególnie podobały mogę wymienić "Diabła w dzwonnicy", "Zagładę Domu Usherów" (świetne opowiadanie grozy i miły akcent dla czytelników, którzy zapoznali się z książką "Kroniki marsjańskie" Ray'a Bradbury'ego),"Człowiek interesu" - kolejny przykład świetnego poczucia humoru Amerykanina czy "Człowiek tłumu". Na pewno warto było zapoznać się z tymi opowiadaniami i np. zobaczyć na kim wzorował się Artur Conan Doyle przy tworzeniu Sherlocka Holmesa. Najsłynniejszy angielski detektyw jest łudząco podobny do Dupina wykreowanego przez Poego. "Zabójstwo przy rue Morgue" to bardzo ciekawe opowiadanie kryminalne ze świetną metodą dedukcji zastosowaną do rozwiązania zagadki, dokładnie, jak np. w tekście "Studium w szkarłacie" Doyle'a. Za to "Tajemnica Martii Roget" jest przegadane i w pewnym momencie zaczyna po prostu irytować ciągnący się wywód na temat tego, jak rozwiązano zagadkę. Bardzo zaciekawił mnie tekst "Złoty żuk" - wdrożenie kryptografii do tekstu okazało się świetnym zabiegiem i uczyniło opowiadanie bardzo ciekawym. Kolejnym genialnym opowiadaniem grozy jest "System doktora Smoły i profesora Pierza". Jednak około dziesięć tekstów nie przypadło mi do gustu. Możliwe, że już byłem zmęczony stylem Poego, ale wydaje mi się, że jednak kilka opowiadań jest po prostu zawodząco nieciekawe, tym bardziej, gdy można je odnieść do tych wybitnych tytułów. Podtrzymuję zdanie, które wyraziłem w opinii na temat drugiej części zbioru - pozycja obowiązkowa dla bibliofila. Warto się trochę przemęczyć dla kilku rarytasów i zapoznać z twórczością jednego z najważniejszych pisarzy amerykańskich.

Pierwszy tom zbioru opowiadań jest dla mnie wielkim zaskoczeniem. Z racji pewnego zbiegu okoliczności zacząłem od części II i byłem nią zachwycony ze względu na poczucie humoru i niebanalność tekstów. Przyznam, że mocno zdziwił mnie fakt, iż dosyć często w trakcie lektury pierwszego tomu najzwyczajniej się męczyłem. Oczywiście znalazło się kilka opowiadań tak dobrych jak...

Przypadkiem stało się tak, że swoją przygodę z twórczością Edgara Allana Poego zacząłem od drugiej części zbioru opowiadań. Może i wyszło to najlepsze, bo natrafienie na tekst "Opowieść Artura Gordona Pyma z Nantucket" wpłynęło na to, że dosyć optymistycznie podszedłem do kolejnych opowiadań Amerykanina. Jego jeden z niewielu dłuższych tekstów jest dosyć ciekawy, ale nie to świadczy o jego sile. Największym atutem owej powieści jest nietypowość. Zaczyna się wszystko sztampowo - chłopak, który jest ciekawy świata i pragnie wyrwać się z domu, żeby przeżyć przygodę na morzu. Zapowiada się typowa historyjka przygodowa, jak u Verne'a czy Londona. Nagle po kilkunastu stronach charakter powieści diametralnie się zmienia i od tej pory każdy kolejny fragment szokuje. Naprawdę zaimponowało mi, jak niebanalne rozwiązania fabularne zastosował Poe. Oczywiście można przyczepić się do kilku aspektów, ale skomentowanie ich wpłynęłoby na lekturę potencjalnego czytelnika tego komentarza, który będzie chciał się wziąć za czytanie tej pozycji. Kolejne teksty ze zbioru również w większości mi się podobały. "Wielki figury", "Jak napisać blackwoodowski artykuł", "Przykra historia" i jeszcze kilka opowiadań potrafią szczerze rozbawić. Cała szydera i sarkazm ze strony autora wywołuje automatycznie uśmiech na twarzy. Innymi ciekawymi tekstami ze względu na ciekawą fabułę są np. "Tysiączna i druga opowieść Szeherezady" lub "Trzy niedziele w tygodniu". Ogólnie bardzo cieszę się, że sięgnąłem po ten zbiór "Opowiadania". W tym momencie jestem w stanie wyczuć jak wielu autorów inspirowało się jego dziełami. Sama jego twórczość imponuje, tym bardziej jeśli pomyśli się, że tworzył w pierwszej połowie XIX wieku. Zdecydowanie twórczość Poego powinna być na liście każdego bibliofila.

Przypadkiem stało się tak, że swoją przygodę z twórczością Edgara Allana Poego zacząłem od drugiej części zbioru opowiadań. Może i wyszło to najlepsze, bo natrafienie na tekst "Opowieść Artura Gordona Pyma z Nantucket" wpłynęło na to, że dosyć optymistycznie podszedłem do kolejnych opowiadań Amerykanina. Jego jeden z niewielu dłuższych tekstów jest dosyć ciekawy, ale nie to...