To nie jest recenzja, a tylko moje skromne przemyślenia. Otóż uważam, że w tej części Rowling najlepiej ukazała, na co ją stać. Mamy tu prawdziwe bogactwo... wszystkiego! Bogactwo charakterów - to przede wszystkim. Mamy kawalarzy Freda i George'a; złośliwego Snape'a, który jest naprawdę złożoną postacią; negującego wszystko, co dobre, Malfoya; naiwnego i przepełnionego miłością (ku ludziom i ku stworzeniom wszelakim) Hagrida; mądrego i dobrotliwego Dumbledore'a; stanowczą, ale wrażliwą McGonagall i uprzedzonych do magii Dursleyów. Haryy Potter i jego przyjaciele wydają mi się mniej dopracowani niż wyżej wymienione postaci. Jestem pełna podziwu dla Rowling, że potrafiła tak starannie i rzetelnie przedstawić różnorakie typy. Brawo!
Dalej mamy bogactwo wydarzeń, które ściśle łączy się z obfitością emocji czytelnika. Kiedy Fred i George pojawiają się na kartach powieści, śmiałam się. Nie zaśmiewałam, ale śmiałam, bo Rowling posługuje się raczej inteligentnym dowcipem. Złościłam się razem z bohaterami i płakałam, przez co miałam duże trudności z przeczytaniem ostatnich stu stron.
Książka poruszyła mnie bardzo, bardzo, ale wszystkim mówię, że jej nie lubię. A to dlatego, że lubiłam Syriusza. Jak dotąd najbardziej podobała mi się trzecia część cyklu, a ta jest zaraz po niej.
(1. 18.02.13, 2. 23.12.19,

To nie jest recenzja, a tylko moje skromne przemyślenia. Otóż uważam, że w tej części Rowling najlepiej ukazała, na co ją stać. Mamy tu prawdziwe bogactwo... wszystkiego! Bogactwo charakterów - to przede wszystkim. Mamy kawalarzy Freda i George'a; złośliwego Snape'a, który jest naprawdę złożoną postacią; negującego wszystko, co dobre, Malfoya; naiwnego i przepełnionego...