Buddyzm tybetański jest dla przeciętnego Europejczyka czymś zupełnie nieznanym. Kojarzy mu się z mnichami, siedzącymi w pozycji lotosu i powtarzającymi słowo "Om", albo kręcącymi młynkami modlitewnymi. Większość nie odróżnia nawet buddyzmu od hinduizmu, choć to tak, jakby porównać jabłko do ostrygi. Ot, taka sobie egzotyczna religia, w której nie wolno trąbić gorzały, ani jeść mięsa, a po śmierci człowiek się odradza i żyje od nowa.

Niewiedza wynika z faktu, że w przeciwieństwie do katolickich księży, mnisi udzielają nauk Buddy tylko tym, którzy o to poproszą. Nie istnieją buddyjscy misjonarze, szerzący tę religię w świecie. W dodatku, nie każdy, kto zapyta, zrozumie - tak bardzo buddyzm różni się od innych religii. Trzeba było Sogyala Rinpoche, aby przesłanie Buddy stało się zrozumiałe dla przeciętnego zjadacza hamburgerów.

Autor posiada rzadką u lamów umiejętność rozmawiania z ludźmi Zachodu. Potrafi przemówić do nich językiem, który oni rozumieją. Potrafi przy tym wytłumaczyć błędność pochopnie czynionych analogii między buddyzmem a chrześcijaństwem. Tłumaczy dokładnie, o co chodzi w praktykach, skąd one się biorą i dlaczego tak ważne jest zaufanie do mistrza. Z jego opowieści wyłania się prawdziwa wizja buddyzmu - przyjaznej wszelkim stworzeniom, pozbawionej przemocy i do bólu logicznej religii, z której jeden element wynika z drugiego.

Książka zawiera również coś w rodzaju instrukcji, jak należy postępować w kontaktach z umierającymi i jak zachować się w obliczu śmierci. Zatem podejmuje tematy, od których biały człowiek ucieka jak najdalej. Dziwne, zważywszy na fakt, że śmierć jest jedyną pewną rzeczą, jaka człowieka spotka...

Nie trzeba być buddystą, by ją przeczytać. I tak warto. Choćby po to, by w pełni zrozumieć filmowe arcydzieła, jak "Siedem lat w Tybecie", czy "Mały Budda". Choćby po to, żeby wiedzieć jak pocieszyć umierającą bliską nam osobę. Choćby po to, by samemu przyjąć nieuchronne, gdy przyjdzie nasz czas - niekoniecznie na buddyjski sposób. Po lekturze okazuje się bowiem, że mniej się od siebie różnimy, niż nam się wydaje.

Buddyzm tybetański jest dla przeciętnego Europejczyka czymś zupełnie nieznanym. Kojarzy mu się z mnichami, siedzącymi w pozycji lotosu i powtarzającymi słowo "Om", albo kręcącymi młynkami modlitewnymi. Większość nie odróżnia nawet buddyzmu od hinduizmu, choć to tak, jakby porównać jabłko do ostrygi. Ot, taka sobie egzotyczna religia, w której nie wolno trąbić gorzały, ani...