„Dziewczynki” Elizabeth Bowen można określić w jednym zdaniu: nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, a przyjaciółki z dzieciństwa nie są nimi nadal po pięćdziesięciu latach.
„Dziewczynki” to opowieść o starszej kobiecie, która pod wpływem impulsu postanawia odnaleźć swe dwie koleżanki szkolne. W międzyczasie świat przyjął na siebie ciosy obu wojen światowych i innych konfliktów. Spotkanie nie przebiega w radosnej atmosferze w stylu „a pamiętasz?”, przewija się natomiast pytanie: „po co mamy utrzymywać ze sobą kontakt?”. Tajemnica, która łączy Dicey, Mumbo i Sheike nie jest ani wielka, ani krwawa, ani ważna. Koleżanki nie pragną powrotu do przeszłości i nie rozumieją po co wracać do czasów, gdy miały po 11 lat. Uznają to za zamknięty rozdział, mają swoje życia, obowiązki i przyjemności.
Raczej smutna opowieść, dziwnie przy tym napisana. Treść rwie się jak wystrzępione nitki, z wydarzeń i słów właściwie nic nie wynika. Najbardziej sensowną i zawartą częścią jest ta, która dzieje się w roku 1914, lata współczesne (połowa lat sześćdziesiątych XX w.) – to raczej mało udana próba ukazania jak zmieniają się ludzie i czym spowodowane są te zmiany. Bowiem, co istotne, ani I wojna światowa, ani II wojna światowa nie wstrząsnęły życiem bohaterek, nie naznaczyły ich przyszłości.
Taka sobie. Do tego wiele literówek, błędów merytorycznych i stylistycznych. PRL-owski koszmarek.

„Dziewczynki” Elizabeth Bowen można określić w jednym zdaniu: nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, a przyjaciółki z dzieciństwa nie są nimi nadal po pięćdziesięciu latach.
„Dziewczynki” to opowieść o starszej kobiecie, która pod wpływem impulsu postanawia odnaleźć swe dwie koleżanki szkolne. W międzyczasie świat przyjął na siebie ciosy obu wojen światowych i innych...