Angielsko-irlandzka powieściopisarka i autorka opowiadań. Jej rodzicami byli Henry Charles Cole Bowen i Florence Colley Bowen. Gdy ojciec zapadł na chorobę psychiczną w 1907r. przeniosły się wraz z matką do Anglii, gdzie ostatecznie osiadły w Hythe. Po śmierci matki w 1912r., Bowen była wychowywana przez ciotki. Uczyła się w Downe House School. Po pewnym czasie spędzonym w szkole artystycznej w Londynie odkryła, że jej talent to pisanie. Dołączyła do Bloomsbury Group, zostając dobrą przyjaciółką Rose Macaulay, która pomogła jej znaleźć wydawcę jej pierwszej książki "Encounters" (1923).
W 1923r. poślubiła Alana Camerona, który pracował dla BBC. Małżeństwo było opisywane jako "pozbawiony seksu, ale zadowalający związek". Miała różne pozamałżeńskie związki, takie jak z Charlesem Ritchie, Kanadyjskim dyplomatą młodzym od niej o siedem lat - związek ten trwał ponad 30 lat. Miała również romans z irlandzkim pisarzem Seánem Ó Faoláin oraz związek z amerykańską poetką May Sarton. Bowen i jej mąż początkowo mieszkali blisko Oksfordu, gdzie utrzymywali znajomość z Maurice Bowra, John Buchan i Susan Buchan, i gdzie napisała wczesne powieści, jak "The Last September" (1929). Po opublikowaniu "To the North" (1932) przenieśli się do Londynu, gdzie napisała "The House in Paris" (1935) i "The Death of the Heart" (1938).
W 1930r. Bowen jako pierwsza kobieta odziedziczyła Bowen's Court, ale pozostali w Anglii często odwiedzając Irlandię. Podczas II wojny światowej During World War II pracowała dla Brytyjskiego Ministerstwa Informacji. Poglądy polityczne Bowen skłaniały się ku konserwatyzmowi Burkeana. Podczas wojny i po niej napisała "The Demon Lover and Other Stories" (1945) i "The Heat of the Day" (1948). W 1948r. przyznano jej nagrodę CBE.
Mąż przeszedł na emeryturę w 1952r. i przenieśli się do Bowen’s Court, gdzie Alan Cameron zmarł kilka miesięcy później. PO przeprowadzce wielu pisarzy odwiedziło ją w Bowen's Court, wśród nich Virginia Woolf, Eudora Welty, Carson McCullers i Iris Murdoch. Latami Bowen walczyła o utrzymanie domu, wykładając w USA by zdobyć pieniądze. W 1957r. jej przyjaciel Patrick Hennessy namalowal w Bowen's Court jej portret. Pojechała do Włoch zbierać materiały i pisać powieść "A Time in Rome" (1960),ale w późniejszych latach była zmuszona sprzedać ukochane Bowen's Court. W 1960 zostało zburzone. PO kilku latach bez stałego domu Bowen wreszcie osiadła w 'Carbery', Church Hill, Hythe w 1965r.
Jerj ostatnia poweiść "Eva Trout, or Changing Scenes" (1968) zdobyła nagrodę James Tait Black Memorial Prize w 1969r. i była nominowana do Man Booker Prize w 1970. Później sama była członkiem komisji (ze swoją przyjaciółką Cyril Connolly) która nagrodziła w 1972r. nagrodą Man Booker Prize Johna Bergera z "G". Spędziła Boże Narodzenie w 1972w w Kinsale, County Cork z pzryjaciółmi majorem Stephenem Vernonem i Lady Ursula Vernon (córką księcia Westminsteru) ale była hospitalizowana przed powrotem do domu. W szpitalu odwiedzili ją Isaiah Berlin, Cyril Connolly, Ursula Vernon, Rosamund Lehmann, jej agent literacki Spencer Curtis Brown i Charles Ritchie.
Elizabeth Bowen zmarła naraka płuc w szpitalu w Londynie 22 lutego 1973r. w wieku 73 lat. Została pochowana z mężem w Farahy na cmentarzu przy kościele, w pobliżu bramy Bowen’s Court.