Cała rodzina Fredrów była uzdolniona. Nikt nie był tak utalentowany jak senior rodu Aleksander Fredro, ale wielu członków klanu próbowało swoich sił na niwie literackiej. Córka komediopisarza również pisała drobne utwory i opowiadania, ale całe życie do szuflady. Dopiero gdy miała 65 lat jej syn namówił ją na opracowanie części wspomnień i wydanie. Są one spisane z punktu widzenia dziecka i podlotka, gdy będąc dziewczynką mieszkała i podróżowała z rodzicami i boną. Utwór ma plusy i minusy. Nie jest super wciągająca powieścią, nie należy się tego spodziewać, ale ma swoje smaczki a nawet zabawne momenty i może nawet nie tam gdzie planowała autorka. W powieści urzeka szczerość i ciepło z jaką pisarka opisuje rodzinę. Wspomina własną ciotkę wysyłająca karteczki do każdego z różnymi zapytaniami np przed śniadaniem "dży można pić charbatom z cytrynom?" Język utworu jest nieco specyficzny, ale interesujący, czasem bawi charakterystyczna składnia. Dużą zaletą książki są wspomnienia o ojcu, oczywiście bardziej o charakterze prywatnym, różne anegdotki o jego impetycznym temperamencie, ale i dobroci serca. Możemy się przekonać jak to było w domu Fredrów kiedy pan Aleksander chorował, cała rodzina truchlała, a gdy lekarz się odwracał sławny komediopisarz pokazywał mu język. Jeśli jednak ktoś spodziewa się znaleźć tu źródło wiadomości o powstawaniu utworów Fredry to się nieco zawiedzie, o tym niewiele. W końcu są to wspomnienia z punktu widzenia dziewczynki, którą takie rzeczy niezbyt interesowały. Duże wrażenie zrobił jedynie na pisarce Adam Mickiewicz, który odwiedził Fredrów w Paryżu, bo poświęca mu parę stron. I tak największym autorytetem dla małej Zosi była jej bona i sporo wspomnień o niej się przewija w utworze. Liczna rodzina pisarki, również często odmalowywana, ze względu na te same, albo podobne imiona i nazwiska, często myliła mi się, żałowałam, że nie ma jakiegoś drzewa genealogicznego. Na szczęście podano indeks osób z tyłu książki. Wszystko to wynagradzają zamieszczone obrazy autorki i innych członków rodziny. Można zobaczyć Beńkową Wisznię, dwór który cała rodzina kochała i lepiej sobie wszystko wyobrazić.
Uważam, że książka może się podobać, bo są tacy, których zainteresuje rzeczywistość tamtych czasów, rabacja chłopska, rody szlacheckie w Galicji i wreszcie wspomnienia o Aleksandrze Fredro. Wszystko to tu się znajdzie choć może autorka jest nieco gorszą pisarką niż ojciec.

Cała rodzina Fredrów była uzdolniona. Nikt nie był tak utalentowany jak senior rodu Aleksander Fredro, ale wielu członków klanu próbowało swoich sił na niwie literackiej. Córka komediopisarza również pisała drobne utwory i opowiadania, ale całe życie do szuflady. Dopiero gdy miała 65 lat jej syn namówił ją na opracowanie części wspomnień i wydanie. Są one spisane z punktu...